Gizarteak bere aisialdi atsegingarrirako nahia adierazteko duen indarraren isla dira jai herrikoiak. Tradizio bihur daitezke, eta beteranotasun horrek bere alde edo kontra joka dezake, giza kolektiboaren malgutasunaren arabera, bere baitan etengabe gertatzen den aldaketara egokitzeagatik.
Denok ezagutzen ditugu beren zentzua galdu duten jaiak, eta, hiritarrek gorde nahi dituzten arren, tradizioaren arimatzat har genezakeen zerbait falta zaie. Ez dut bat ere aipatu behar, oso gertu ditugulako. Badaude artifizialki sortzen direnak ere, sustrai-zentzurik gabeak, ibilbide labur bat iragar dakiekeenak.
Jaien zurrunbilo horretan deigarria egiten zait - zilegi bekit aipatzea, hurbilekoak ditudalako- herriko San Isidrokoak. Izpiritu nekazari huts hutsetik duela ehun urte jaiotakoak eraldatzen joan dira etengabe eta egun osasuna darie, hitzaren zentzu zabalean, noski. Auzoan ez dugu nekazari bat ere aurkituko baina ospakizuneko ardatz nagusian iragan baserritarra islatzen da, ez - jakina- antolatzaileek joandako garaiak hobeak izan zirela pentsatzen dutelako, baizik eta gorantz eta kementsu hazteko sustraiak ezinbestekoak direla konbentzituta daudelako.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina