BILATU

uztaila 25, 2022

INOZENTZIAN ZUTIK


Baietz, faxistak direla, zeharokoak, hezurretarainokoak. Batzuk - gutxi- antzerki-banbalinen artean ezkutatzen dira, baina beren nagusiengandik ikasitako lezioak ez dituzte ahazten, eta ondo baino hobeto dakite masak sutan nola eta non  jartzea, frankista/hitleriar estilo hutsean.

Eskuinik eskuindarrenak ahalik eta ozenen oihukatzen du egun eurak direla tradizio salbatzailearen defendatzaileak, eurak bakarrik direla benetako hautatuak -Jainkoarenak, noski- eta gainerakook arimaren, gure arima erratuaren akatsak garbitu behar ditugula, eta penitentzia azken muturreraino pairatu.

Bai, nire bizitza luzean une politiko gogorrak, oso gogorrak, itxaropentsuak eta egungoak bizi izan ditut. Une bakoitzean nagusi den statu quo-ak markatutako errealitate sakrosantuarekin borrokan, bide egokiaren bila, egia esan behar bada aurkitzeko esperantza handirik gabe. Baina heldu naizen adinean, postulatu atzerakoiak nonahi, gero eta nekezagoa egiten zait argizari piztuari gogoz eustea.

Eta ezgaitasun sentsazio batek oinazetzen nau arazoaz pentsatzen hasten naizen bakoitzean. Ez dut uste galdutako denboraren sindromea denik kontua, baizik eta barneratzea nire bizitzako noizbait errugabea izan nintzela eta mundu hobe batean sinetsi nuela. Nolanahi ere, beti geratzen zait aukera pentsatzeko inozentzia hori izan dela bizitzako karrera jasanarazi didana. Nahiz eta faxismoak nagusi izan ditudan inguruan.

(Eta gaur Santiago y cierra España! Gehiegi)

Argazkia: aboutbasquecountry

uztaila 18, 2022

FRANCOK EZ ZUEN SANTA MARINA ITO


Jeneral hiltzailea gaur 86 urte matxinatu zen. Gure historia modernoan aurrekaririk ez duen gertaera izan zen eta oraindik sendi askotan ez dugu damu sentimendurik jaso arimarik gabeko ekintzaileengandik ezta haien ondorengoengandik ere, egin zitzaigun kaltearengatik.

Gaur Santa Marina dugu kristau egutegian eta atzo, jai bezpera gisa,  ospakizun baten berreskurapeneko lehen ahalegina burutu genuen, duela 70 urte jeneral hiltzailearen jarraitzaile plutokratek eraiki zuten urtegiak ito zuena. Familia xume askoren itxaropenak eta ilusioak urek ezabatutako balio material eta ez materialen artekoa zen Santa Marina baseliza, eta horren inguruan XVI.tik herritarrok ospatzen zuten jaia.

Zazpi hamarkadatako isilune tristearen ondoren, eta giza mirari txiki bat balitz bezala, atzo urtegiaren hondotik, bere garaian baseliza izandakoaren hormen artetik mezu bat sortu zen, kooperazi
oaren eta errebindikazio-festaren ontasuna elkarrekin kantatzeko gai izan gaitezen eskatzen zuena.

Argazkia: JMVM

uztaila 11, 2022

MESTIZAIA

 


Ur gazietako karramarroaren arrantza denboraldia hasi da eta trasteak prest ditut zorterik ba ote dagoen ikusteko. Gogoan ditut zaletasun honetan izan nituen lehen saiakerak, sei bat urterekin, Aramaio nire jaioterriko errekasto txikietan zehar. Hain justu, Aphanomyces ostaci iritsi zen arte, gure uretako karramarro autoktonoaren espeziea desagerrarazi zuena zomorro hiltzaile hori izan baitzen.

Eta bat-batean, hirurogeita hamarreko hamarkadaren erdialdean, karramarro gorri amerikarra agertu zitzaigun. Aurkitzen zuen guztia, ibaiaren ondoko baratzetako barazkiak barne, irensten zuen animaliatxo oldarkor bat zen. Haren haragiak ez zuen zerikusirik desagertutako krustazeoarekin. Geroxeago, beste espezie ezezagun bat etorri zen, seinale karramarroa, pintzetan zituen marka zuriengatik horrela deitua. Aurrekoak baino handiagoa eta haragi atseginekoa zenak amerikar gorriarekin partekatu zuen lekua. Eta udako gauetan, seinalekoa zakura pasatzen zen, eta amerikarrak uretara itzultzen ziren.

Denborarekin gorria eta seinalekoa nahastu egin ziren eta espezie berri bat sortu zuten, gorriaren tamainakoa, gutxi gora behera, eta berriaren okelak seinalekoarena gogoratzen zuen. Orain gure erreketan nagusitutako karramarro mota berria dugu helburu, eta iragan gizaldian desagertutakoa ahaztu ez badut ere, adiskidetako inork ez dio muzin egiten, ardo txuri kopa batekin ateratzen diedan platertxo bat karramarro egosien oparitxoari.

Bilakaera horri ere esan dakioke mestizaia, ezta?

Argazkia: JMVM

uztaila 04, 2022

GAUR DA EGUNA


Gaur ezustekoz doa , eta ez tragediaz, batzuetan eta adierazten ari denaren gogo-aldartearen arabera nahastu egiten diren egoerak badira ere. Ez naiz ez zabala ezta sakona ere izango, eta indargabe sentitzen denaren negar egite antzutik urrunduko naiz, azalpen hutsari helduz.

Hamaika hilabete igaro dira nire autoaren IAT azken aldiz aztertu nuenetik. Hamabi urtek begiratzen diote lau gurpildunari, osasun mekaniko nahiko onean, eta orain abisatzen didate huts egiten duena aurreko matrikula dela, zalantzarik gabe kontingentzia meteorologiko mota guztiei aurre eginez egindako ehunka mila kilometroen ondorioz. Eta, noski, plaka aldatu beharko diot urtebete berrirako eranskailua emango badidate.

Etxeko hozkailua bete berri genuen lehengo ostegunean. Eta, zaharkitze programatuaren aginduei jarraiki, nonbait, aparailuak ezetz esan zuen, berak ez zuela aurrerantzean hoztuko. Arratsaldeko 7etan ziren. Bezeroentzako laguntza teknikoari deitu eta, “gure kudeatzaile guztiok lanean ari dira; zaude adi eta berehala gaude zurekin” mezu batek ordubete eduki ninduen telefonoari itsatsita. 8etan, puntu puntuan, mezu desberdin batek: “gure zerbitzu teknikoa goizeko 8etatik arratsaldeko 8ak artekoa da” Biharamuneko lehen ordu praktikoan emakume abegitsu batek adierazi zidan zerbitzu teknikoa ez zela astelehenera arte posible izango. Hozkailua hustu behar izan genuen, dena galduko ez bazen. Eta jarraian argizaritxo bat piztu genuen, asteleheneko teknikariaren itxaropenean. Gaur da eguna.

Argazkia: Zuriñe