Ur gazietako karramarroaren arrantza denboraldia hasi da eta trasteak prest ditut zorterik ba ote dagoen ikusteko. Gogoan ditut zaletasun honetan izan nituen lehen saiakerak, sei bat urterekin, Aramaio nire jaioterriko errekasto txikietan zehar. Hain justu, Aphanomyces ostaci iritsi zen arte, gure uretako karramarro autoktonoaren espeziea desagerrarazi zuena zomorro hiltzaile hori izan baitzen.
Eta bat-batean, hirurogeita hamarreko hamarkadaren erdialdean, karramarro gorri amerikarra agertu zitzaigun. Aurkitzen zuen guztia, ibaiaren ondoko baratzetako barazkiak barne, irensten zuen animaliatxo oldarkor bat zen. Haren haragiak ez zuen zerikusirik desagertutako krustazeoarekin. Geroxeago, beste espezie ezezagun bat etorri zen, seinale karramarroa, pintzetan zituen marka zuriengatik horrela deitua. Aurrekoak baino handiagoa eta haragi atseginekoa zenak amerikar gorriarekin partekatu zuen lekua. Eta udako gauetan, seinalekoa zakura pasatzen zen, eta amerikarrak uretara itzultzen ziren.
Denborarekin gorria eta seinalekoa nahastu
egin ziren eta espezie berri bat sortu zuten, gorriaren tamainakoa, gutxi gora
behera, eta berriaren okelak seinalekoarena gogoratzen zuen. Orain gure
erreketan nagusitutako karramarro mota berria dugu helburu, eta iragan
gizaldian desagertutakoa ahaztu ez badut ere, adiskidetako inork ez dio muzin
egiten, ardo txuri kopa batekin ateratzen diedan platertxo bat karramarro egosien oparitxoari.
Bilakaera horri ere esan dakioke mestizaia, ezta?
Argazkia: JMVM
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina