Aramaioko esaera zahar batek “Natibitate, ase ta bete; San Estebantxe, handik aurrera lehen letxe” dio, abenduaren 26an ohiko martxa berreskuratzen dugula adierazi guran. Errealitatera itzuli gara, beraz, azken orduotako kolore artifizial anitzeko gorabeheretatik kanpo, aurrerantzean egutegi monotono eta, zergatik ez esan!, neurri handi batean bihozgabe batera behartuta. Galderak errepikatuko ditugu: zer gertatzen ari zaigun, noiz arte pairatu beharko dugun egoera lazgarri hau, etorkizun ekonomiko hurbilak zer ekarriko digun eta abar.
Ezin izan genuen inoiz imajinatu zomorro soil batek bizitza nahastuko zigunik birus madarikatu honek egin digun bezala. Eta zigor biblikoa bailitzan, menderatzen gaituen eszenatoki baten aurrean gaudela, momentura ondoen egokitzen dena gugandik ateratzen saiatu behar gara, asmatzen ari garen edo, besterik gabe, erabakitzea porrot ziurra den jakin barik.
Denok daukagu gure San Estebantxe inflexio puntu partikularra eta hark gidatu beharko gintuzkeela pentsatzen ibili ordez, abaguneko bitartekoak buruz erabiltzea iruditzen zait osasuntsuena. Erantzukizun guztia bestearena dela uste izatea inmorala iruditzen zait. Inor ez dago inoren gainetik, ez egoera latz hauetan, ez inoiz.
Argazkia: Ekain