Eslogana gure herrietako hainbat ormatan ageri da, eta lehen aldiz irakurtzean batxilergoan kimika ikasten ari ginela azido sulfurikoaz ohi zen ipuin irrigarria gogoratu dut. Elementua koloregabe, zaporegabe eta usaingabe zela mugatu zuen ikaslea irakasleak azidoaren tragoxka bat hartzera gonbidatu zuen. Ikasle gizagaixoak begiak beren orbitetatik aterata... “Niri gustatzen zait” ihardetsi zuen hankaz gora erori baino lehen.
Grafenoaz ez genekien ezer garai haietan, deskubritu gabe zegoen eta. Orain ere gutxi da ezagutzen dudana, teknologia aurreratuetan asko erabiltzen denaz gain. Horrezaz aparte, izadian dugun materialik gogorrena dela esan zaigu zientzia zirkuluetatik. Karbono hutsa bide da, grafitoaren aldaera hurbila. Nolakotasun azpimarragarriak, beraz, grafenoarenak.
Eta eslogana gustatu zait, bi arrazoirengatik. Alde batetik positiboa delako txertoei dagokienez, ez ditu baztertzen, arbuiatzen. Eta bigarrena, grafenoaren bidez karbono bihurtzen garen bitartean txertatuaren iraunkortasunaren alde dagoela ematen duelako. Ormako idazlearen esku anonimoaren asmoa gizadiaren bataz besteko adinean modu gehigarriz eragitea dela esango nuke, azkenik fosilak bilaka gaitezen.
Nolanahi ere, nire kasu partikularrean ez nator bat ormako aldarrikapenarekin. Nahiago dut esperimentuak gaseosarekin burutzea, badaezpada ere. Eta urte gutxiagorako igarobidea emango didan arren, Pfeiffer-eko hirugarren dosia hartuko dut, zalantzarik gabe.
Argazkia: JMVM
Petrikiloek asko dakite, baina medikuek askoz gehiago, ezta?
ErantzunEzabatuBat ere zalantzarik gabe!
Ezabatu