BOTSWANATIK… NORANTZ?

Botswanatik omen gatoz eta hemen gaude gu, lasai asko. Gure lehen giza-arrastoak Afrikako lurralde hartan sortu bide

zituztela adierazi dute Australiako ikerlari batzuek eta albisteak oihartzun txiki bat izan du zientzia zirkulu hertsi batzuetan eta, esango nuke, ia bat ere ez gure artean. Ezen, eskuarki, gu ez gara ohetik jaikitzen gure gizaterian zeharreko ibilbidea non eta noiz hasiko ote zen jakin min. Ni behintzat ez. Nahikoa daukat norantz apuntatzen ari garen asmatzeko ariketa konplikatuarekin.

Berrehun mila urtetako antzinatasuna egozten die aipatu ikerketa horrek gure lehen amona-aitona eragileei. Atzo bertan, unibertsoaren adinarekin alderatuta baina eternitate bat nireari begira, izan ere lehengoan irakurri nuen auto batek hirurogeita bi urteko agure bat harrapatu zuela zebra bide batean. Eta dardaran utzi ninduen nire hirurogeita hamarretan.

Ikerketa horri berehala atera zaizkio teoria kontrajarriak, eboluzionismoaren gau ilunaren bila mundu osoan ari diren milaka ikerlari burutsuetako inor ez baitago prest bere diskurtsoari uko egiteko. Eta, beraz, lantzean behin bakoitzak bere turuta jo behar du, komunitate zientifikoari eta, oro har, gizateriari “hementxe nago” argi eta garbi iragartzeko. Darwin zale eta defendatzailea naizen arren, erakusle frogatuetan oinarrituz etorkizuneko aukerak ikertzea eta eztabaidatzea nahiago dut.

ACQUA ALTA

Telebistak Veneziatik zerbitzatu dizkigun irudiei erreparatuz, samur asko esan daiteke gizon-emakumeok ergeltasun kolektibo puntu batera heldu garela. Elefanteak ontzi-denda batera sartzen bide diren bezain ezaxolati agertzen dira transatlantikoak Veneziako badian, bidaiariek kareletik bertatik San Markos plaza ikus dezaten. Eta giza kolektiboak, zer egiten ari den pentsatzeari segundo bat ere eskaini gabe, milioika kamera digitalen bitartez jasotzen du inguruaren hondamen progresiboa.

Acqua alta Espainiako politikan ere, milioika gizon-emakumeren begi txundituetan denetariko irudi ulertezinak islatu direlarik. Eta higuingarriko ur lohien kutsadurari beldur hankarterainoko botak jantzita, San Markosen antzeko lehoiak aurkezten dizkigun Gorteetako Jauregiaren espektakulua dastatzeko prestatzen ari da pertsonala. Plaza publiko erraldoian jazotzen ari denerako kritikari segundo bat ere eskaini gabe, ordea, gorri deskafeinatuak garaile aterako ote diren ikusteko irrikan daude panpina otzanak, itsasontzi erraldoien kasuan bezala espektakulurako txartela euren poltsikotik ordaindu dutela –garesti gainera- ahaztuta.

Argazkia: wikipedia

ANBOTOKO MARIK GORDE GAITZALA!

Francok ez du irabazi, oraingoz behintzat. Iragarpenek bestelakora pentsarazten bazuten ere, hautesleen balantzak ez du beltzera jo. Dena den, geziak ez du argitasunerantz markatzen, inondik ere ez. Eta ez dago ezer erabakita. Galdera ikur handiak - gutxi gora behera azken hauteskundeez geroztik eguneroko bizimodua presiditu duena- segituko du hautesle gizagaixoon betekada zirikatzen, auskalo noiz arte.

Francok berak ez baina inguruko haren kumeek baldintzatuko dute epe laburreko espainiar politika, psozialisten planak (?) eragozten denak eta bost burutuko dituztelarik. Emaitzen osteko perspektibak nekez adierazten du esperantzarako leihoa, zalantza kezkagarrirakoa baino. Eta abagune honetan alperrekoa da otoitzerako deia, irtenbidea ez baita inoiz zerutik helduko. Zeruak zentzu bakarreko aginduak ematen dituenez gero ez da baliagarria korapilo politikoa askatzeko. Norabide ugariko otoitzak beharko dira inoiz labirinto itsutik aterako bagara.  

Baina lehengoan lagun batek ziostan bezala, kalamitate guztien gainetik ilusioari heldu behar zaio. Bada, hori,... gora ilusioa! Eta, badaezpada ere, Anbotoko Marik gorde gaitzala!

NORBAITEK LAGUN AL DIEZADAKE?

Fenomeno bitxi bat gertatzen ari zait azken egunotan, nire barnean herenilearen antzeko ahots batek mezuren bat helarazi nahi izango balit bezala. Saiatzen naizen arren ezin dut deszifratu

zer esan nahi didan. Goizetan izaten da, kafea hartzen dudan bitartean egunkari digitalak irakurtzen ari. Kontuz! Aita eta ama desberdinetako kazetak direla azpimarratu nahi dut, fenomenoa jokamolde konkreturen batekin zerikusi eduki lezakeenik inork pentsa ez dezan. 

Estatuko politikaren saltsa-maltsa zerbitzatzen duten albisteen inguruan esnatzen da nigan ahotsa. Eta berriak irenstearekin bat egingo bailuen, gero eta arinago iristen zait zurrumurru deszifraezina. Korapilatuta daukat adimena eta ez dit argibiderik ematen. Gutxi gora behera, honela diost: 

Peso ekosan chez ekkristo renjipoi ahart ukoduh autesk und eet anetanir eekagi nduk odut edat ozenha mark adetan. 

Norbaitek lagundu al diezadake? A! Hitz horien amaieran honako hau gehitzen du hilobiz haratagoko soinuak: so yelc audi llo. Eta gero zantzoak diruditen marmara dator...