SORTZEA GOZATZEA DA

Autobusa irten zenean euria ari zuen eta erdibidean elurra. Barruko giro beroak musika entzutera animatzen zuen. Irratia piztu eta RNE Radio Clásicara konektatu nintzen. Beethovenen zazpigarren sinfoniaren bigarren mugimenduko notek, hau da, Allegretto famatuak, inguratu ninduten. Eta denbora batez konpositorearen bizitza garatzen den inguruneetara -1812- eraman nuen nire burua, obra hau sortzeko garaian, bainuetxe batean konfinatuta,  jada hazten ari zitzaion gortasuna arindu nahian ziharduela.

Eta ezin izan nuen neure baitan erreproduzitu besterik egin, nahi zuen bezala entzun ezin zuen melodia bat sortzeak Beethovenentzat suposatu behar izan zuen drama, nahiz eta ziur nagoen bere frustrazioan gozatzera iritsi zela, haren mamia igarri zuelako, edo, beste era batera esanda, musika bere baitan eszenifikatu zuelako.

Sortzea gozatzea da, zentzumen guztiekin egin ezin baduzu ere. Zerbait desberdina gauzatzeko gai zarela egiaztatzeak zorionera garraiatzen zaitu, nahiz eta barrenean zorigaiztoak hunkituta sentitu, madarikazioaren jomuga zarela uste izan arren. Iruditzen zait ez dagoela ezer baliotsuagorik helburu berri baten etengabeko bilakuntzan aritzea baino, atzean utzitako bide bertsutik segitu ala ez, baina, beti-beti- ezezaguna mendera dezakezula pentsatuz.

Argazkia: Zuriñe

BESTE PLANETA BATEKOEN ESPERIMENTU TXARRA AL GARA?

 

Azken astean, bi gertakari izan dira, berriro ere mahai gainean betiko galdera jarri dutenak, ideologikoki eta psikologikoki orekatuta dagoen gizarte batean benetan bizi garen ala ez. Lehenik, bazkideen irabaziak helburu bakarrarekin zenbait politikari ohik sortutako eta osatutako aholkularitza enpresa batean Garzon ministro ohiaren sartu-irteteaz ari naiz. Bigarren gertakaria, Hitlerren ondoko gizona eta milioika judutarren erailketaren erantzule zuzena izan zen Heinrich Himmleren antzeko adierazpenak egin dituen autonomia erkidego bateko presidentearentzako bere koloreko talde politikoaren Parlamentuko txaloak dira.

Beren “lorpenengatik” kobratzen dutenen parte izateko nahia justifikatzeko Garzonen arrazoibidea goragale hutsa iruditu zait. Lekuz kanpokotzat ez ezik, batez ere duintasunik gabetzat jotzen dut, gizon horren orain arteko argazki positiboa bapatean negatibo iluna bihurtu izan balitzaigu bezala. Bestalde, bere presidenteari txaloak eman dizkion taldeari buruz, eta hemen ez da ezer gertatu!, gogorarazten dit lagun min batek esan ohi duena, gizateria beste planeta bateko adimen gorenen esperimentua garela; eta edozein egunetan itzuliko direla eta denok likidatuko gaituztela, gugandik izaki adimentsuak sortzeko nahian izan duten porrota dela-eta.

Argazkia: Ekain

TRAKTORE GEHIAGO BEHAR DIRA

Traktorezaleen oldarrak ezer garbi utzi badu, politikoen hauskortasuna izan da.

Ez dut baloratu nahi matxinada indar erreakzionarioek edo nekazariak defendatzen dituzten sindikatuek eragin duten. Elementu mobilizatzaileari buruzko eztabaida lekuz kanpokoa iruditzen zait, garrantzitsua emaitza baita. Eta uste dut traktoreek lortu dutela, lehenik eta behin, zeharo alienatuta den gizartea bere lozorroan apurtxo bat deseroso sentiaraztea eta, bestetik, bere arau "globalizatuekin" mundua zurruntzea erabaki duen kasta politikoa izutzea. Itzalpean zirkuko hariak tiratzen dituzten planetaren jabeen morroiek beldur handia diote edozein mobilizazio antolatu kolektiboari.

Protestak sistema ekonomikoaren puntu ahulak ukitzen dituenean, gertaeren bilakaera, berehalakoa izateaz gain, aldaketa baten azeleratzailea izan daiteke, iraultzailea ez bada ere, eta eragin positiboa izan dezake protestaren eragileengan. Hau da, antolatutako protestaren aurrean status quo-ak dar-dar egiten du. Beti gertatu izan da horrela eta XX.mendea diodanaren erakusleiho izan zen, maila guztietan.

Gertatutakoa ikusita, munduko gizartea animatuko nuke traktore gidariak kontratatzera aldian behin kalera atera daitezen, munduan gosetea desagertzearen alde, bakearen alde, herri guztien garapen ekonomiko eta giza garapenaren alde, eta abar luzearen alde borrokatzeko.

Argazkia: EFE

EZ DAGO IRTENBIDERIK

 

Susto handia hartu nuen herenegun, nahiz eta, ongi pentsatuta, topatuko nuela suposatu beharko nuen zerbait izan zen. Madrilgo auzo dotorean nengoen eta itxurakeriagatik arreta irabazi zidan eliza hark, batez bestekoa baino bizi-maila altuagoa zirudien hainbat auzokideren berotasunaz gozatzen zuen. Bi sexuetako kaietanoak tenplutik sartzen eta irteten ari ziren, bizitza mesedegarria izan zaiela zerakutsan ziurtasuna aurpegietan marraztua, gainerako hilkorrok ibiltzen garen aldeetara begiratu beharrik gabe.

Ez ninduen harritu aldarean zegoen bandera ori-gorriak, ezta —are gutxiago— une hartan eliztarrei zuzentzen ari zitzaien apaizaren hitzaldi zaharkituak. Bisitan nengoen, eta ez nuen ezer esaterik haren hitzei. Sartu izan ez banintz saihestuko nituzkeen berba pozoitsuak eta nire haserrea.

Baina nire harridura handia izan zen, Roucoren 2014ko erabakiaren arabera gaur egun basilika den tenplu hartatik atera nintzenean. Elizaurreko horma nagusian, eliztarrek arazorik gabe irakurtzeko moduan jarrita, plaka zegoen: “Jose Antonio Primo de Rivera, presente” 36ko gerran garaileen bandoan hildako zenbait kideri eskainitako bigarren plaka batekin. Eta ia-ia K.O utzi ninduena izan zen, izen haien arteko lehena Marcelino Oreja Elosegirena zela irakurtzeak.

Jaun andreok, ez dago irtenbiderik. Ez dago.