Iragan asteko albistegia beteta gertatu da hainbat eta hainbat
berrirekin. Kolore anitzeko jazoerak izan dira eta hausnarketarako motibo asko
eskaini dizkigun arren albiste batekin geratzen naiz.
Francisco Aita Santuak Brasilera buruturiko bidaiak lerro ugari
idazteko bidea eman du. Munduko Gazteriaren Topaketak izan dira Rion eta duela
bi urte Madrilen Benedicto XVIren agindupean egindakoekin alderatu nahi izan
dut. Bi diskurtso guztiz diferenteak izan direlakoan nago. Duela gutxi idatzi
nuen Francisco oraindik inkognita bat dugula. Denbora behar da edozeinen
aktibo eta pasiboa kritikatu aurretik eta Vatikanoko oraingo
buruari denbora tarte bat utzi behar zaio, eliza katolikoa norantz
daraman behar bezala epaitzeko.
Madrilen abortu eta eutanasiaren inguruko hitzak izan zituen Benedicto
XVI.ak gazteentzat. Franciscok, berriz, gazteei euren elizbarrutiak iraultzea
eskatu zien, kalera ateratzea eta elizaren zimenduak astintzea. "Eliza ez
bada kalera agertzen ONG bilakatzeko arriskutan dago" azaldu zien.
Kalera atera behar du elizak, bai, bere aztura eta jantzi zaharkitu
bezain ozpinduak ahaztuz. Kalera atera, zanpatuekin, baztertuekin, pobreekin
eta gizakien zein herrien arteko elkartasunean sinesten dutenekin batera
aritzeko. Hitzetatik egiteetara igaro behar du elizak, ilunpeko praktika
ustelgarrietatik urrun. Irakatsi behar du ereduarekin, premia material eta
izpiritualean daudenei eskua luzatuz, injustiziak epelkeriarik gabe salatuz eta
guztientzako elizaren ateak zabalduz.
"Bazter ditzagun elizan mundukeria, erosokeria eta klerikalismoa,
eta goazen kalea iraultzera" planteatu zien Franciscok gazteei, zer
entzuten ari ziren sinetsi ere ezin zuten gotzain eta egiturako pieza
obsoletoen aurrean. Orain arte, bederen, itxaropenean ereiten ari da Jorge
Mario Bergoglio. Jasoko al du uzta?