BILATU

ekaina 27, 2022

METEOROLOGIAN ETA POLITIKAN, ATLANTIARRAK

Beroak direla eta pertsonala  jantziak eranzten hasi zen. Eta eguzkia hodeien artean ezkutatu zen lehen egunerako sortu ziren, eguraldien tarteko jaka armairuan giltzapetu ei zutenen kexak. Ez dago gure herritarrak ulertzen dituenik, arrasto guztien arabera oraindik ez baitira konturatu gurea eremu atlantiarra dela. Eta ahaztu da guri dagokiguna zinbulu-zanbulu meteorologikoa dela, eta ezin dela eguraldi-parametroen jarraitutasunaren aldeko apusturik egin.

Ba hori. Politikan gauza bera gertatzen dela. Irabazten duela ezkerrak? Paisanajea gorriz janzten da, eta eztei-bidaia sasi-sozialista baterako prestatzen da. Baina, handik gutxira, eskuineko olatuak errotik erauzten die oker egindako ilusioei, eta arropen urradurak hasten dira. Baina, otoi, noiz izan da ezkertiarra gure gizarte hau? Nola gal dezakegu jarrera duina eskuinaren garaipenarengatik?

Ezetz. Barneratu behar dugu ez dugula konponbiderik animalia arrazional gisa, eta pelikularen une honetan argi izan behar genuen, meteorologian bezala, politikan ere isurialde atlantiarrekoak garela... hau da, NATOkoak, ez preseski ezker-postulatuetan sinesten duenekoak.


ekaina 20, 2022

IHESALDI AMAIGABEAN

 


Udan sartzera goaz eta udazkeneko tenperaturekin egiten ari gara amets, eta, estutzen bazait, neguko hotza nahiagoko genuke, batez ere azken urte hauetako neguetakoa, tenperatura gordinik gabea. Kontua ez da inor ez datorrela bat daukanarekin eta beti kexatzen ari garela, baizik eta badirudiela inguratzen gaituen natura zoragarria gure aurka bihurtu dela eta gizadi gero eta irrazionalagoak gupidarik gabe aplikatu dion zigorra itzultzen ari zaigula.

Uste dut ondo merezia dugula gure pasibotasun kronikoagatik. Eztabaida ergeletan murgiltzen gara etengabe, eta funtsezkoa ahazten dugu: ez dugu zereginik gure aurreranzko ihesaldi eroan. Salbuespenik gabe alienatuta gaude, jasangarritasun-logikarik gabeko egunerokotasunean bizi gara. Gure planeta kargatzen ari gara eta bost axola zaigu.

Munduak bere martxa gelditu behar du norabide desberdina bilatzeko. Baina  ezinezko ariketa bilakatu zaigu mundua guk geuk ere osatzen dugula ulertzea, eta guri dagokigula makineria suntsitzaileari freno ipintzea. Konprenitzeko ezgaitasunean harrapatuta gaude eta horrela, Covid/bero sapa/prezioen igoera jasanezina/ eta hamaika katramilaren osteko estresa arintzeko... oporretarako txartelak erreserbatzera goaz, ziztu bizian. Ihesean.

Argazkia: Ekain

ekaina 13, 2022

ELEFANTEKO PUZZLEA


Aztertu beharreko puntutik aldentzeak haren osotasuna ulertzea errazten du, argazki bat osatzen duten elementuak ikuspegi panoramiko batetik hobeto balora daitezkeela gertatzen den bezala. Ezaguna da hiru pertsona itsuk, elefante baten zenbait zati ukitzea utzi zieten ondoren, animaliari buruz emandako definizikoak kontrastatzen dituen narrazio klasikoa. Batek zutabe gisa definitu zuen: hanka bat haztatu zuen. Beste batek suge txiki bat bezalakoa zela esan zuen: buztana ukitu zuen, eta eskua belarri gainean jarri zuenak haizemaile handi bat bezala deskribatu zuen elefantea.

Hiruak zeuden zuzen baina inork ez zuen egia osoa. Guk elefante asko definitu behar ditugu egunero eta gure helmenaren araberako deskribapen zaporetsuak emateko prest gaude, eskatzen zaigunean... eta ez zaigunean ere. Gure burmuinak tranpa ugari jartzen dizkigu zilarrezko bandejan eta horietaz baliaturik egia sesgatuak, partzial eta interesatuak botatzen ditugu lasai asko. Tristeena da, gutxitan agertzen garela gertu egia partzial diferenteekin osotasunera ailegatzeko. Adibidez, Gotzone Sagardui Osasun Sailburuak azken egunotan egindako deklarazio zalapartatsuak, demagun, egia izan litezke baina osotasunean hartuta ezin da ondorioztatu Osakidetza makularik gabea denik.

Hiru itsuen kontakizunean eztabaida luzean geratu ziren  pertsonaiak. Ordu eta egunak eman zituzten alperrik, ez baitziren gai izan bakoitzaren deskribapena besteenekin kontrastatzeko, elefanteko puzzlea osatzeko. Gurean bezala.

ekaina 06, 2022

MENDE ERDI BATEN ONDOREN OSPATU

 


Badirudi atzo izan zela eta mende erdia igaro da. Ez dut eguna zehazki gogoratzen, baina 1972ko ekainaren lehen astean geunden. Goizeko lehen orduan izan nuen karrerako azken azterketa. Merkataritza-zuzenbideko ahozko proba zen, Antonio Elosegi irakasle bikain eta pertsona onarekin. Hamar-hamabost minutu izan ziren. Azkenean, Elosegik bostekoa ematearekin batera, eszenatoki berri bat agertu zitzaidan, aurreko bost urteetan erabilitakoaren guztiz desberdina.

Hura ez zen puntu eta segituko abagunea. Bizitza-egitarauak zerumuga berria aurkezten zidan, ibilbide zigizagatsuarekin, eta halako beldur eszeniko batek harrapatu ninduen, ibili beharko nukeen bidearen hurrengo bihurgunea argi ikustea eragozten zidana. Garbi neukan, ordea, ordura arte ibilitakoaren azken geltokiak agurra eskaini zidala. Eta maleta eta lagun desberdinekin jarraitu behar nuela martxa. Ezin nion helburu berriari aurreko eskemekin ekin.

Berrogeita hamar urte eman dira ordudanik eta oraingo nire itxaropenak koordenada desberdinetatik igarotzen dira, garai hartan - urruti edukitzeagatik, nonbait- imajinatu ere ezin nituenak. Horrek baieztatzen dit apurtxo bat gutakoak garela, eta gainerakoa etengabe jipoitzen gaituzten zirkunstantzietakoak. Gainera, gutxi bailitzan, denboraren joanak ez gaitu jakintsuagoak egiten, zaharragoak baizik.

Baina badakizu zer? Honaino iritsita, bost axola niri!. Eta pozez beterik, aste honetan ospatuko dut unibertsitate karrera duela mende erdia amaitu izana, orduan ez bainuen presarekin astirik izan.

Argazkia: Ekain