Inoizko ezustekorik handienetakoa eraman
nuen iragan ostegun iluntzean, 2013ko Urrezko Zeledoia niri ematea erabaki zela
adierazi zidatenean. Ez nago ohituta halako ustekabeetara eta golardo hori urtero nori eskaini deliberatzen
duen erakundeko lehendakariaren hitzak entzun ondoren sentsazio
bitxi batek harrapatu ninduen. "Shock"
egoeran kulunkatu nintzen denbora luzexkaz: Egia ote? Ez al da nire
irudimenaren jokaldi gaiztoren bat?
Erdi zorabiatuta nuen oinarrizko zentzua pixka bat berreskuratuta gero, niri gertatzen ari zitzaidala baieztatu
nuen. Eta orduan hamaika bider hamaika oroitzapen txar saskira jaurtiki nituen,
bizi ari nintzen une goxoari intentsitate osoz heldu behar niola konbentzituta.
Lau hamarkada luzeko lana giza kolektibo batek
aintzakotzat hartu duela ikusteak gogo-bateriarako adore berria ekartzen du,
lan horren bidez nor beraren satisfazioa eta gizartearekiko konpromisoa
betetzea besterik bilatu ez duen edozeinentzat. Eta nire kasuan sobera
ordaindutzat ematen dut nire burua gasteiztarrek eskaini didaten
errekonozimendu honekin.
Bide berdintsutik segituko dudala agintzen
diet hiritarrei, dagokidana ahalik eta hoberen egiten. Bihotzez.