Halaxe da, bai; deliberamendu eta ospakizun egun honetan, batzuen txalo eta algarek bazterrak beteko dituzte. Eta hitz amoltsuekin protagonistaren belarrietara adorezko hitzak xuxurlatuko dituzte. Beste askori berdin izango zaie, ospakizuna beraiekin ez doalako. Gaur du eguna gure protagonistak eta guztion aitzinean agertuko da – edo ekarriko dute- bere barrua hustutzeko. Ariketa zaila, alde guztietatik baldintzatuta baitago, baina adiskideak ahaleginetan hustuko dira, haren berbak ulergarriak gerta dakizkigun.
Ba hori, batzuek txaloka egingo dutela gehiengoak ahanzturan jarraituko duen bitartean, izan ere giza duintasunaren jazarpen eta zapalketa antzeko kasu ugari izan dira orain baino lehen ere, eta aurrerantzean hala segituko du, giza-espezimenaren gaixotasun hau zuzenean ez dagokigun bitartean inork gutxik altxatzen baitu ahotsa, ez du lerro bakar bat idazten edota ez dira komunikabideen hautsak harrotzen. Azken finean, egoera oso pertsonala da. Familia girotik haratago ez doala esango nuke. Baina, era berean, ez da egia txikiagoa kaltetutako norbaiten ondoan zaudenean hobeto ulertzen duzula haren eta hurkoen mina.
Ez dakit zer egingo dudan. Pertsonaiarekin bat egiten dut eta berarengandik hurbil egon nahiko nuke. Bizitzaren gorabeherek gizagabetzat jotzen dudan egoera batera eraman dutela ikusten dut. Baina gaur egun ez dago lasaitasun mezu helarazterik, eta gure gizartea kolpatzen ari den gaixotasun madarikatu honek epe laburreko konponbidea izango duela agintzen duen metodologiarik ez da inon antzematen.
Seguruenik, esango duen edo kontatu nahi digunari adi egongo naiz. Oro har, ez diot ulertuko, baina hari zor diodan kidetasun eta afektuagatik gertu edukiko nau. Gaur da bere eguna. Ehun urte betetzen ditu eta alzheimerrak jota dago.
Nori buruz ari nintzela uste zenuen?
Argazkia: Zuriñe
