BILATU

urria 31, 2022

NIRI LORERIK EZ

 


Urriaren azken egunak heriotzarekin lotutako data baten atarian jartzen gaitu. Belaunaldi desberdinek modu batean edo bestean ospatu dute enigma ilunerako jokaera naturala eta nork bere burua prestatzen du, kontziente ala oharkabean, hil-erriturako.

Egia esan, hilerriek aurreko hamarkadetan baino ehortzi gutxiago gordetzen dituzte beren hormen artean. Egiaztapen argia da hil ondoreneko ohitura eta planteamendu berrien kariaz, kanposantuetako bisitak murriztu egin ditugula, etorkizunean zer gertatuko den galdegai, bizitza eta heriotza bereizten duen marraz bestaldera jauzteak adierazten duen itaun ikurra bezain handiarekin.

Heriotza-sektorea ez dago krisian, orokorrean, baina horren inguruko negozio esparru batzuetan bai nabarmendu dutela murrizketaren eragina, lore dendetan, adibidez. Edozein giza jarduera besteren mugimendu batek eragin dezake, nahiz eta urrun egon. Ez naiz inoiz loreen aldekoa izan ehorzketetan, hildakoarenganako estimua erakusteko nor nabarmentzen den gehien sortak eta sortak bidaltzeko norgehiagoketa ulertu gabe. Nire kasuan, bereziki, nahiago dut maitasun hori bizirik nagoenean azaltzen bazait, eta ez loreekin, ahal dela txokolatinekin baizik.

urria 24, 2022

ESTILISTEN PSIKOLOGIA

 


Estilistak psikologoak gara. Horrela zioen ile-apaintzearen profesional batek arestiko elkarrizketa batean. Ados egon naiteke baieztapenarekin, baina azpimarratu nahi nuke ile-apaintzaile guztiak ez direla psikologoak, gremioan badirelako bezeroarekiko enpatia pittin bat ere erakusten ez dutenak. Azken horietako batzuekin egin dut topo nire ile-bezeroaren esperientzia luzean, eta ondorioz toki horietan ez didate ostera "ilea ikusi"

Psikologiakoa lanbide guztiei aplika dakieke, ezin baita harreman komertzialik izan bestea ezagutu gabe. Solaskidearen gustu eta ahuleziei buruz jakin behar dugu. Eta etengabeko tratuarekin bezeroaren edo, kasuan, hornitzailearen gaineko ideia zehatza osatzen dugu. Eta orain nire aitona zenaren anekdota bat datorkit gogora, iragan mendeko lehen hamarkadan Madrilen bizi izandakoa, bere ile-apaintzailearekin.

Establezimendura lehen aldiz sartzen zenari galdetzen zion, zuzenean profesionalak: “Nola nahi duzu ilea moztea? Solasean ala isilik?” Eta bezeroak elkarrizketaren alde egiten bazuen, bigarren galdera zetorren: “Eta arrazoia emango dizut ala kontrakoa nahiago al duzu?”

Ba hori; psikologoa!

Argazkia: https: www.hji.co.uk


urria 17, 2022

EZ DITUT HIMNOAK ATSEGIN


“Isabel y Fernando el espiritu impera, moriremos besando la sagrada bandera...” Ez dut ahaztu haurtzaroko urte gordin haietan abesten genuen aldarrikapen faxistoidea, zertan ari ginen ez bagenekien ere. Itsatsita geratu zitzaidan gogoan, “Cantemos al amor de los amores” edota “Faro de cultura y fe en Mondragón su fragancia...“ himnoekin gertatu zen moduan. Noizean behin erresorte ikustezin batek iratzarri egiten dizkit, zertatik igaro nintzen oroitarazi nahi izango balit bezala. Ziur nago gizaki guztioi antzerako fenomenoa sentiarazten digula bizitzak.

Urteak eman ahala himnoak zokoratzen joan naiz nire baitan, nolakoak diren berdin diolarik. Kirol, politiko, erlijioso, sindikalak... den-denak berdinak iruditzen zaizkit, izan ere ereserkiak elementu bereizle gisa jaiotzen dira, gehienetan baztertzaileak bilakatuz. Kohesiorako deirik ez, ezta bizikidetza arrazoizkorako ahalbiderik ere: horrelakoak ditugu aldarrikapen musikatu masiboak, sarri abestera behartuak.

Musika, irudimena muturreraino eramanez, berez melodia ederrenak sortzeko gai izan daitekeena, erregistrorik zaharkitu eta arriskutsuenean gal daiteke, baldin eta pentsamendu hori edo bestea goraipatzeko idatzitako poema batek laguntzen badio. Hori dela eta, gero eta biluziago gozatu nahi dut bizitza.

Argazkia: Ekain  



urria 10, 2022

INDAR LOTZAILEAK BIZIRIK


Urteak aurrera doaz eta ez zara bizitzaren abiaduraz konturatzen atzera begira jarri arte. Eta sumatzen duzu iraganean utzitako horrekiko distantzia gero eta handiagoa dela egunetik egunera, eta bizi izan dituzun sentimenduak biltegi ikusezin batera mugitu direla, non zure bizitzako film osoa gordetzen duzun. Baina, badira une eta zirkunstantzia egokiak gordailua hankaz gora ipintzeko, eta orduan konturatzen zara sentimendu haiek bizi-bizirik daudela, denboraren joanak ez dituela amatatu.

Berrogeita hamar urte dira unibertsitate karrera amaitu genuela - elkarrekin egin genuen tartea baino hamar bider gehiago- eta lehengo astean efemeridea ospatzeko elkartu ginen ikaskide ohiok. Eta gutariko bakoitzak orbain fisikoak nabarmenki luzitu ditugun arren, egiaztatu ahal izan da taldean ditugun portaerak bere horretan mantentzen direla, lehen bezala batzuekin eta besteekin nork estimu eta maitasun maila diferenteak erakutsiz. Betiko indar lotzaileari eutsi diogu, eta horrek talde-nortasun txiki bat eman digu. Gutxi ez dena, baliotsua alperrik galtzeko hain zaleak garen une hauetan.

FUERZAS COHESIONADORAS VIVAS

Pasan los años y te das cuenta de la velocidad de la vida solo cuando miras hacia atrás. Y notas que la distancia a lo que has dejado en el pasado aumenta día a día y que los sentimientos que has vivido se han movido a un almacén invisible en el que guardas toda la película de tu vida. Pero hay momentos y circunstancias adecuadas para poner el depósito patas arriba, y entonces te das cuenta de que esos sentimientos están vivos, que el paso del tiempo no los ha apagado.

Hace cincuenta años que terminamos la carrera universitaria y la semana pasada nos reunimos para celebrar la efeméride. Y a pesar de que cada uno/a de nosotros mostramos claramente las cicatrices físicas adquiridas en el camino andado, se ha podido comprobar que los comportamientos que había en el grupo se mantienen, mostrando unos y otros, como antes, diferentes niveles de estima y afecto para con los compañeros. Hemos conservado la fuerza cohesionadora de siempre, lo que nos ha  proporcionado una pequeña identidad de grupo. Que no es poco, sobre todo en estos momentos en que se es tan aficionado a menospreciar los elementos por los que merece la pena vivir. 


Argazkia: JMVM

urria 03, 2022

ZERGATIK EZ?

 


Batek jakin zertan amaituko den Errusiak Ukrainan egindako erasoarekin piztutako gatazka hau. Gerrak ez dira inoiz onak izan jende arruntarentzat, gure mantenua egunero eskuratu behar dugun herritarrontzat. Gerrak militarrek eta politikariek ere ez dituzte irabazten. Bai zera! Gu bezain errukarriak dira, kanoiaren haragi!

Errusiaren mehatxu berriari, hemengo aldeko soldadu mobilizazio batekin erantzungo al zaio? Baina, orduan, zertarako daude arma nuklearrak, erabateko suntsipenekoak? Ez al da izango, zartaginari kirtenetik eusten dion mamu guztiz ahaldun horrek beldur diola bere burua lehergailu nuklearren batek zeharo birrinduta geratzeari? “Nik 300.000 soldadu” alde bateko enbidoari “ Ba, nik 500.000”arekin ihardesten zaio.

Diot nik, zergatik ez hordagoa? Zergatik ez sakatu tekla nuklear guztiak bata bestearen ondoren eta agur esan, betiko, espezie absurdua den ustezko animalia arrazoidunari? Ez al dugu aldarrikatzen, bada, natura maite dugula? Ba, ken gaitezen erditik, den-denok, lehen bait lehen, gure ergelkeriaren itzalari amaiera emanez. Eta eguzkiak mundu berri bat sorraraziko du, giza mehatxutik aske. Hori bai izango litzatekeela, mundu zoriontsua! Denboretako hastapenetan bezala...