“Isabel y Fernando el espiritu impera, moriremos besando la sagrada bandera...” Ez dut ahaztu haurtzaroko urte gordin haietan abesten genuen aldarrikapen faxistoidea, zertan ari ginen ez bagenekien ere. Itsatsita geratu zitzaidan gogoan, “Cantemos al amor de los amores” edota “Faro de cultura y fe en Mondragón su fragancia...“ himnoekin gertatu zen moduan. Noizean behin erresorte ikustezin batek iratzarri egiten dizkit, zertatik igaro nintzen oroitarazi nahi izango balit bezala. Ziur nago gizaki guztioi antzerako fenomenoa sentiarazten digula bizitzak.
Urteak eman ahala himnoak zokoratzen joan naiz nire baitan, nolakoak diren berdin diolarik. Kirol, politiko, erlijioso, sindikalak... den-denak berdinak iruditzen zaizkit, izan ere ereserkiak elementu bereizle gisa jaiotzen dira, gehienetan baztertzaileak bilakatuz. Kohesiorako deirik ez, ezta bizikidetza arrazoizkorako ahalbiderik ere: horrelakoak ditugu aldarrikapen musikatu masiboak, sarri abestera behartuak.
Musika, irudimena muturreraino eramanez, berez melodia ederrenak sortzeko gai izan daitekeena, erregistrorik zaharkitu eta arriskutsuenean gal daiteke, baldin eta pentsamendu hori edo bestea goraipatzeko idatzitako poema batek laguntzen badio. Hori dela eta, gero eta biluziago gozatu nahi dut bizitza.
Argazkia: Ekain
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina