UKITU DAITEKEEN ADISKIDETASUNA

 “Facebook bidez bakarrik ikusten zaitut!” aspaldi bat egiten ez genuen adiskide batek esan zidan lehengoan kalean. Haren adierazpenak pentsarazi zidan, lehenik eta behin baieztapena apur bat gehiegizkoa izan zitekeelako, eta gero ez dudalako uste ona denik harremana soilik birtuala izatea.

Badira norbanakoak facebooken ere ikusi nahi ez zenituzkeenak, eta derrigorrez pairatu behar dituzu. Baina sare sozialetako zirrikitu bihurrietatik zure etxeraino sartzen diren pertsona horiei mingaina atera diezaiekezu distantzia fisikotik, oraindik behintzat, birtualtasunak aukera ematen baitizu haiekiko deskontsiderazio pixka bat erakusteko, eta gainera auskalo non dauden teoriako lagun horiek mindu gabe. Atejoka datozen guztiak ez dituzu lagun.

Harreman birtuala, besterik gabe, ez zait osasuntsua iruditzen, nahiz eta askotan egoera zailetatik salbatzen zaituen, ez baitzara konprometitzen, nolabait esanda, beste aldean dagoenaren zamari eusteko jarrerara. Hala eta guztiz ere, begietara so egiten uzten ez duten harremanen gainetik, hotzak eta hutsalak izanagatik abandonuaren ataria direnak, nahiago dut praktikatzea, dei diezaiogun, ukipen-adiskidetasuna. Horrek lotailuak koipetzen ditu eta, finean, ibilaldia atseginagoa bilakatzen da.

Argazkia: JMVM

IBAIA EKARRIKO DUT!

Garai batean, hauteskundeen aurretik eskaintzen ziren mitin desberdinetara joaten ginen. Demokrazia parlamentarioaren hasiera zen,  gaur egun Bibliako uholdearen aurrekoa iruditzen zaigun erregimen politiko batek ordura arte debekatu zuena. Hainbeste urte igaro dira hartatik! Alderdi komunistek, sozialistek, nazionalistek, zentristek... agintzen zutena entzutea gustatzen zitzaigun. Inoiz ez nintzen eskuin muturreko batera joan - egon baziren, bai, orain bezala-  baina imajinatzen dut beren ideietatik urrea eta zerua aginduko zizkietela beren soflametara joaten zirenei. Denon antzera.

Oinak hotz eta burua bero ateratzen ginen bilkura haietatik, eta entzundakoari batzuetan murrizketako koefizientea jartzen bagenion ere, beti generaman gurekin esperantza txiki bat,  uneko politikoak serio-serio agindutakoa beteko zelakoan. Diodan legez, hastapenetan geunden. Gaur mitinetatik ihes egiten dut, sinesmena galduta. Promesak... politikak hautagaien baitan aluzinazioak sorraraziko balizkie bezala.

Diotenez, behin herri batean zubi bat eraikitzea agindu zuen hautagaiari entzuleetariko batek erantzun zion zertarako behar zuten zubirik herrian ez bazen ibairik. - Ba...ibaia ekarriko dut! ihardetsi zuen tribunatik lasai asko hautagai gartsuak.

Argazkia: wikipedia

EGIPTO ETA ADIMEN ARTIFIZIALA. LISTO PASAU

 

Programa bat bestearen atzetik izan zen.  Egiptologo talde batek duela hiru edo lau mila urteko hilobi horietako baten edukia deszifratzeko egindako ahalegina islatu zuen lehenak. Teknologiarik aurreratuena erabili zuten hildakoaren ondorengo bizitzara igarotzeari erreferentzia egiten dion horma-irudi bat sortzeko, ia-ia hormako marra ikusezinetatik abiatuta.

Bigarren erreportajeak etorkizuneko agertoki batera eraman zuen ikuslea (agian ez hain urrunekoa) non irudimenak ere zeresan handia izan zuen eta adimen artifizialaren itxaropenik gabeko ezarpenaren ondorioak gure garunean sartzen saiatu zen.

Berehala lotu nituen bi dokumentalak nire pentsamenduetan eta iruditu zitzaidan bata eta bestea, haien edukian, lotura birtual baten bidez lotzen zirela. Beste munduan hemengo bizitzan bezain egoera erosoa lortzeko beharrezkoa zitzaion guztiarekin hilobian lurperatuta izatea agindu zuenak eta adimen artifizialaren garapenean inbertitzen duenak abiapuntu bera dute: bere boterea gainerako hilkorren aurrean ahal den bezala iraunaraztea, jainkoen laguntzarekin edo nanoteknologiarenarekin.

Faraoiak ustezko beren jainkotasunean porrot egin eta desagertu egin ziren. Ez daukat batere argi lurra planeta menderatzeko lasterketa berriak gizakiak ez dituela esklabotasunik izugarrienera eramango eta, azken finean, beren buruen suntsipenera. Ba hori, listo pasau.

Argazkia: wikipedia

NI BESTEAREN LARRUAN

 

Inoiz entzun nion Atahualpa Yupanquiri elkarrizketaren batean adiskideren gaineko definizioa: ni bestearen larruan da adiskidea. Biziki gustatu zitzaidan mugaketa eta harrez geroztik norainoko egia den kalkulatzen entretenitu naiz sarri, nahiko ariketa konplikatua dela aitortu behar dudalarik.

Edonoren bizitzan gerta daitekeen gauzarik politenetako bat da benetako lagunak izatea. Pertsona horiek badakizu beti egongo direla behar dituzun lekuan, ez bakarrik espazio fisiko bat betetzeko, baizik eta zurekin pozak eta tristurak partekatzeko. Eta hor konturatzen zara lagunak, aipatutako trobadore argentinarrak definitzen duen bezala, oso opari gutiziatua dela... aurkitzeko zailtasunagatik.

Lagunak dohain paregabea dira, eta haiekin haserretu egin zaitezke beren zureganako lotura galtzeko beldurrik gabe, badakizulako haiek zure umore txarra onartu eta errespetatuko dutela. Nor ez da haserretu bere buruarekin? Gutxi edo luze iraun dizu haserreak, baina beti itzuli zara zure jatorrizkora, inolako arazorik gabe. Eta ziurta dezaket, esperientziaz, lagunak izan badirela, eta mendiko trufak bezain baliotsuak dira.

Argazkia: Ekain