ZERGATIK EZ ZARA ISILTZEN?

 Diotenez, Ingalaterrako Isabel II. erreginari galdetu zioten behin zein zen bere bete beharra. Eta emakumeak lasai asko erantzun zuen: "Ezer ez egitea, horixe da nire lana. Eta isilik egotea" Eta historiak txalotu egin du erreginaren ateraldia.

Kanpetxanoak, ordea, beste esaera batzuengatik egin da ezagun munduko bazter guztietan.  Zergatik ez zen isiltzen bota zion Chavez Venezuelako presidente hautatuari estatu buruen bilera batean, diplomaziaren arau guztiak hautsiz. Izango ote zuen borboiak presarik, ezertxo ere interesatzen ez zitzaion batzar hartatik alde egiteko, itxaroten zion jet pribatuak, Corinna barruan, tropikoko hondartzaren batera eraman behar zuelako?

“Sentitzen dut, okertu egin naiz eta ez da berriro gertatuko” dugu bigarren esaera ospetsua, ospitale bateko igarobidetik bere menpekoei botata. Eta bere zereginetara itzuli zen, bi makuluz lagunduta, inpunitate osoarekin guztion poltsikora eskua sartzen jarraitzeko. Botere faktikoen berrogeita urtetako babesak bermatzen zion itzalean aritzea.

Estatu buru, errege eta politikako gizon emakume ugariren esaerak egin dira ezagunak historian, gehienak, bota duenaren ohore eta ondrarako bitarteko bihurtu direnak. Atera kontua, beraz, hurrengo belaunaldiek zer pentsatuko duten errege espainiarrari buruz historiarako geratu diren bi adibide maiuskulu horiek direla eta. Barre, pena edo zeharoko ezaxolatasunak harrapatuko ditu... ala hiruek batera, itaun batekin, hori bai: eta zergatik ez zuten auziperatu eta zigortu txorizoa?

 

 Argazkia: www.wordpress.com

www.wordpress.com

LA META EZ DAGO MADRILEN

“La Meta” izan nuen laurogeietan gau mahaiko libururik erabilgarrienetako bat. Zuzendaritza lanetan murgilduta, Goldratten testua argi faroa bilakatu zitzaidan denboraldi batez, erabakietako prozesuaren faktoreak sailkatzeko eta ordenan jartzeko argibideak eskaintzen baitzituen. Sistemen kudeaketaren mugak jartzen zituen azalean teoria hark eta, aitortzen dut, liburua negozioetako bibliatzat hartzeko arriskuan egon nintzen. Emandako denboraren perspektibatik epaitua, teoria borobil hura praktikara eramateko zailtasunak gaindiezinak ziren, teoria guztietan gertatzen den moduan. Baina teoria zen.

Pandemia zikin honetarako ez dago aproposeko “La Meta”rik. Teoria guztiak, beraz, idazteke daude. Eta gainetik birusaren garroak betiko uxatzen ez diren bitartean – eta gero ere bai, ziur-  Goldratt berriak ugarituko zaizkigu, teorikoak perretxikoen letxe ugaltzen baitira, ureztatzen ibili gabe ere. Baina, behintzat, teorikoek arazoa antzeman egiten dute, detektatu, eta borondate on batekin aholkuak ematen dituzte praktikarako, nahiz eta diagnostiko eta zuzentze-iradokizunetan oker egon daitezkeen.

 Teorikoak ez dira, horregatik, kaltegarrienak. Teoria zale hutsak direnei, gutxienez argiaren gaineko interesa suposa dakieke. Beltzenak, min gehien egiten dutenak arazoaren irtenbiderako edozein teoriari uko egiten diotenak dira, sistemen kudeaketarako prestakuntza eta borondate minimoaren premia hanka artetik pasatzen dutenak. 

Argazkia: Diario Vasco

 

IKUSI ETA IKASI? EZ BETI

 

Azken urtebete honetan asko ikusi dugu, ezker eskuinean, goi eta behean. Denetarikoak bizi behar izan ditugu, heriotzak barne, kontraesanean erori naizen arren, ezin baita heriotza bizi. Baina burutapen filosofikoak alde batera utzita, egia da iragan den urteak eskarmentuz bete digula motxila, iragartzera jarrita ere inoiz irudikatuko ez genuen moduan. Hain konplikatu eta bihurria izan den!

Batzuei errotik ostu die urteak bizi-ondasuna. Denoi, berriz, bizi-metroaren portzentajea eraman digu urtebete antzu hurrenak, eta lehortearen noraezean galduta hamaika katramilatatik jasan behar izan ditugu. Zenbaitzuei arrasto sakona utziko digun bitartean, normala izango da gazteengan etorkizunerako esperantzak gora beherak lautzea, eta gerta liteke pairatutakoa historiaren apunte huts bat bilakatzea zenbait hamarkadaren buruan.

Asko ikusi dugu, bai, zentzumenak iratzarririk eduki baititugu, ingurukoa amesgaizto bat izango ote zen galdegai. Egunak joan egunak etorri giza espeziaren gaineko zalantza kezkagarriak biderkatu dira gure artean, erantzun zehatzik ez duten itaun labaingarriak, hain zuzen. Eta iluntasunaren gunetik sortutako egiaztatze gordin beltzenetakoa da, ikusi eta ikasi hitzak ez doazela derrigorrez elkarren ondoan, sarritan ikusi arren ez baita ezertxo ere ikasten.

Argazkia: JMVM

HOMO SAPIENS ETA MARTXOAREN 8

 

Hasiera batean kaosaren hurrengoa bide zen, hots, Lur planetan bakarrik ur eta lurra ziren, eta animaliak, txiki eta handiak, askatasunean bizi zirenak, inongo araurik gabe eta bakoitzaren biziraupenak markatzen zituen mugen barruan egokituak. Eta milioika urteren buruan gizakiak sortu ziren, kontinenteetan zehar barreiatuz eta bazterrak oro, animaliak barne, menderatuz. Eta bere nagusitasunaz itsututa bere buruari Homo Sapiens deitu zion. Nork bataiatu zuen horrela gizakia? Gizona, bistan da.

Gizartea jaio zen gizakiarekin, eta animali adimengabeek gordinki nabaritu zuten hori euren larruetan, lehen libertatea zen tokian esklabutza eta heriotza nagusitu baitziren Lur azalean. Eta gizartean gizona bihurtu zen errege, eta botereko tronuan jarraitzeko ortodoxiak inbentatu zituen, hau da, zurrunkeria erlijioso, politiko eta soziala. Eta malgugabekeria horretan gaizki iraun zuen gizadiaren erdiak. Erdia diot, antzerako portzentajean baitago zatituta generotan planetako emakume eta gizonon populazioa.

Animalien esklabutzatik emeen esklabutzara eman zuen, beraz, salto Homo Sapiens-ek (gogora dezagun, gizon jakintsua) eta adimen eta arrazoiarekin konbentzitzeko gai ez zenez gero ortodoxiaren arau, lege eta praktika salbaiarekin menderatu zituen gizaldi eta gizaldietako bidai-lagun isilak. Gaur arte. Horregatik konbentzituta nago, XXI.eko iraultzarik sakonena emakumeek eragindakoa izango dela... Homo sapiens-en osoko lankidetza eta onarpenarekin. Bestela, gureak egin du.

Argazkia: Wikipedia