“La Meta” izan nuen laurogeietan gau mahaiko libururik erabilgarrienetako bat. Zuzendaritza lanetan murgilduta, Goldratten testua argi faroa bilakatu zitzaidan denboraldi batez, erabakietako prozesuaren faktoreak sailkatzeko eta ordenan jartzeko argibideak eskaintzen baitzituen. Sistemen kudeaketaren mugak jartzen zituen azalean teoria hark eta, aitortzen dut, liburua negozioetako bibliatzat hartzeko arriskuan egon nintzen. Emandako denboraren perspektibatik epaitua, teoria borobil hura praktikara eramateko zailtasunak gaindiezinak ziren, teoria guztietan gertatzen den moduan. Baina teoria zen.
Pandemia zikin honetarako ez dago aproposeko “La Meta”rik. Teoria guztiak, beraz, idazteke daude. Eta gainetik birusaren garroak betiko uxatzen ez diren bitartean – eta gero ere bai, ziur- Goldratt berriak ugarituko zaizkigu, teorikoak perretxikoen letxe ugaltzen baitira, ureztatzen ibili gabe ere. Baina, behintzat, teorikoek arazoa antzeman egiten dute, detektatu, eta borondate on batekin aholkuak ematen dituzte praktikarako, nahiz eta diagnostiko eta zuzentze-iradokizunetan oker egon daitezkeen.
Teorikoak ez dira, horregatik, kaltegarrienak. Teoria zale hutsak direnei, gutxienez argiaren gaineko interesa suposa dakieke. Beltzenak, min gehien egiten dutenak arazoaren irtenbiderako edozein teoriari uko egiten diotenak dira, sistemen kudeaketarako prestakuntza eta borondate minimoaren premia hanka artetik pasatzen dutenak.
Argazkia: Diario Vasco
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina