NIRE EZINTASUNA AITORTZEN DUT

Ezin dut gehiago nire barruan gorde. Seguruenik, Txema tokaioak, gaiaz duen maisutasunetik esango dit orain ezin dudala amore eman, pixka bat gehiago saiatu behar dudala amaierara iristeko. Baina ezinezkoa da niretzat... Ez dut ikusten nola ailega nintekeen helburura. Urteak daramatzat, hamarkadak, saiatzen, eta errealitatearekin izan ohi dudan topaketa etsigarria izan da beti: ezin naiz heldu, bere sostenguaz gain, liburuaren edukiaren gainetik salto egiteko aukera emango lidakeen puntura.

Beraz, behin betiko uzten dut Joyceren Ulises bukatzeko erronka. Idazlea beste irakurle mota baten bila zebilela diote, literatura irakurri ohi duen pertsona arrunta baino egokiagoa, prestuagoa, agian jantziagoa. Porrot egindako saiakerekin egiaztatu dudanaren arabera -Xabier Olarraren euskarazko bertsioarekin ere ahalegindu nintzen... - Joycek ez zuen nirekin kontatzen bere liburu unibertsal honetarako. Eta damu naiz, gustatuko baitzitzaidan Poldy Bloom sakonki ezagutu izanaz harrotu ahal izatea. Eta porrotaren mikaztasuna dastatzeaz bat, apika beste bizitza batean - denbora osoa edukiko dudanez-  hobeto joango zaidala pentsatu nahi dut, han liburuak baldin badaude behintzat.

Nire ezgaitasunaren gaineko aitorpena eginda, badirudi lasaixeago nagoela orain.

Argazkia: JMVM

400.000 BAKARRIK?

Confebaskek dio 400.000 behargin baino gehiago beharko dituela lanean datozen hiru hamarkadetan, eta albisteak zuzenean eragiten ez nauen arren eta hala izango den egiaztatzerik edukiko ez badut ere, arreta irabazi dit. Gehien bat, atzera begira jarrita, pentsatzen dudalako duela mende laurdentxoren bat ikerketa hori burutu izan balitz orain beste kuku batek kantatuko zigula, gure artean hainbat sektoretan den esku espezialduaren gabezia ikaragarria ikusita.

Confebaskek dio, gainera, Eusko Jaurlaritzarekin ari dela prospekzioko osagaiak aztertzen eta, zalantzarik gabe, interesgarria da detailetxo hori, sarritan galdetu baitiot nire buruari non eta zertan arraio egon diren EAEko agintariak euren kabinete soziologiko-ekonomiko ponpoxoekin, dugun esku kualifikatuaren eskasiako egoerara heltzeko.

Duela mende erditik honako euskal gizartearen norabideaz jabetuta, ez al zegoen hobeto planifikatzerik, adibidez, egungo Osakidetzaren itxura iluna saihesteko? Medikurik ez dagoela? Zeinen errua da? Zergak zintzoki ordaintzen ditugunona, agian? Itsu batek ikusten zuen, genuen eta dugun jaiotza-tasarekin eta biztanlegoaren zahartze progresiboarekin kolapsoa iritsiko zela. Baina epe laburreko politikak pikutara bota du eduki genuen osasun zerbitzu eredugarria. Lehen arretako medikuak profesionalen zerrendetatik desagertzen ari direla, beharrezkoak diren zerbitzuak bete gabe geratuz? Zertarako daude, gure diruarekin patxadatsu bizi diren hezkuntza/enplegu plangintzetako guruak?

Beldur nago, Confebaskek emandako zifra txiki geratu den etorkizunari begira. Klase pasiboetara igarotzen ari den laneskuaren jarioak, bizi-adinaren luzapenari gehituta, uste baino zulo handiagoa utz dezake. Eta eskasiari aurre egiteko badakigu non dagoen irtenbidea. Horregatik diot ondorio horretarako ez genuela prospekzioko kabinete garesti antzurik behar.

Argazkia: JMVM

EUROPAN GALDUTA

Denboran ez hain urruti, Europa Hendaian hasten zen. Eta orduko testuinguruan Europako buruzagien izen-abizenak, nongoak ziren berdin zelarik, ezagutzen genituen – nik, behintzat, bai. Zuri-beltzeko TV hari begiratu edota Mugimenduko egunkarien nazioarteko orrialdeak irakurri eta - benetako informazioa ezkutatuta zegoen arren- han aurkeztu zitzaizkigun herrialde ezberdinetako buruzagiak, komunistak, demokratak edo, besterik gabe, eskuinekoak. Ia-ia etxekoak zirela esango nuke.

Gaur egun badirudi gu ere Europa garela. Are gehiago, gainontzeko europarrek bezala bozkatu ere egiten dugu europar parlamentua hautatzeko, denon interesak zaintzen dituen Legebiltzarra, hain zuzen. Urrunago joan gabe, atzo Brusela eta Estrasburgora begira zeuden hautestontzietan eman genuen botoa - egin genuenok, noski. Badirudi Europako Parlamentua, bere ordezkaritzari dagokionez, Indiaren atzetik munduko bigarren parlamentu demokratikoa dela. Eta nik, europar on gisa, sinetsi egiten dut.

Ziurta dezakedana da, kolore guztietako TVrekin, ideologia oso zabala duten egunkari eta aldizkariekin, ohean ere sartzen zaizkigun sare sozialekin..., horrekin guztiarekin, oraindik ez dakit nortzuk diren  Europako Gobernuaren batzordekideak. Dagoeneko ez dut galdetzen, gobernu horrek milaka pertsonaia zalantzagarriren bizimodu ekonomikoa ziurtatzeaz gain beste ezertarako balio duen. 

Bitxia da: lehen Europatik kanpo geundela hobeto ezagutzen nuen Europa. Orain Europan galdu egiten naiz. Eta atzoko emaitzekin, are gehiago.

Argazkia: www.deutschland.de/

ZERGAK ARTEAREKIN ORDAINDUTA

Zalantza eta zurrumurruak sortu dituen irtenbidea izan da baina, ikuspuntu praktikotik begiratuta, arrakastatsutzat jotzen dut. Arabako Foru Aldundiak herritar jakin batek lurralde-ogasun kutxarekin mantentzen zuen zerga-zorra konpontzeko hartu duen erabakiaz ari naiz.

Irakurleak badaki honezkero hainbat margolariren koadro bilduma baten truke zorraren kitapen operazioaz ari naizela, artista haietako batzuk fama unibertsalekoak. Asmatu egin dela uste dut eta, zordunak bere betebeharrak horrela betetzen zituen aldi berean, Foru Aldundiak eskua luzatu dio gaur egun suspertze-bultzada behar duen artisten kolektiboari, merkatua minimoen azpitik egonda. Artearen mundu nahasian -arte hitzaren zentzu osoan- aurrera egiteko artistek beren kabuz ibili behar dutela uste dut, baina ez die kalte egiten noizean behin instituzioek oraingoaren moduko proposamenekin laguntzea.

Formula bakoitzak ez du balio zirkunstantzia guztietarako, baina kasu honetan aipatzen ari naizen bildumaren jabeak eman zien izendatzaile komuna artistei, eta horregatik argi dago zerrendan dauden zirkuitu komertzialeko margolari xumeek, Julio Galarta bezala, zeharka onura atera dutela. Eskertzekoa dena, artea ia pisuz erosten den garaiotan. Idazleok zailago dugu, dena den.

Argazkia: Josu Okina (Miguel Okina Julio Galarta margotzen ari)