“Azkenik, aske! Jainkoari eskerrak ematen dizkiot, azkenik aske naizelako” horrela irakurtzen da 1968ko apirilaren 4an erail zuten Martin Luther Kingen hilobian. Agian gazteenek ez dute jakingo Luther King, AEBetako arrazakeriaren kontrako borrokalari sutsu eta burutsua izan zela, eta indarkeriarik gabeko erresistentzia aldarrikatu zuela bere ekintzak aurrera eramateko orduan.
Egia da erabateko askatasuna heriotzak bakarrik ahalbidetzen digula, egia bada ere une horretan bizidunen artean geratzen direnei behintzat gure egoera berriaren erakuspena eratzea ezina dela. Martin Luther Kingek askatasuna mundu honetan nahi zuen baina balek eragotzi zioten bidea. Eta beste munduaren askatasuna besarkatu behar izan zuen.
Pandemia dela eta, txertatuen eta ez txertatuen askatasuna
ez da berdina. Nirearen mugek talka egiten dute bestearenekin eta automatikoki
auzia pizten da bestearen esparrua nork inbaditu duen argitu gabe utziz. Ez
bide dago irtenbiderik eta eztabaida mingotsean galtzen gara, indibidualki eta
giza talde gisa ahulagoak bihurtzen garen bitartean.
Egiaztapen bakarra da, birusak bere lana egiten segituko duela, eta batzuei
betiko askatasunaren giltza ematen dien batera, besteei askatasunaz ezbai antzuan
iraun ahal izateko igarobidea eskuratuko die. Horrela, donec venit hora
novissima, azken ordua heldu arte.
Argazkia: JMVM
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina