Duela egun batzuk, lagun batek adierazi zidan semeak esklabo bihurtua egotea leporatu ziola, bizitza osorako ohiko lanera; mutilaren ustez, behar alienagarrira kondenatutako emakume gizaraxo bat zen. Nire adiskidea, bere lanbide apal eta ohoretsuan egunero ordu piloa sartu arren kostata ateratzen ari da aurrera bere familia, ama behargin zintzoaren helburu eta desio nagusia dena. Ideia horretan, ordea, ez du amore ematen bere ahaleginean, semearen ateraldi mingarriak izpirituan orbainen bat utz badiezaioke ere.
Lagunak gertatutakoa kontatu zidanean, harritu egin nintzen semearen baieztapenak adierazten duen balio-iraultze arriskutsuarengatik, kontuan hartuta semearen lana janari prestatuak motorrean banatzea dela, normalean gaueko ordu txikietan, eta ordutegirik eta, jakina, soldata-baldintza finkorik gabe.
Mutikoarentzat esklabismoa egunero kanoiaren oinean egon beharra da, egoera ekonomiko apal batetik familia nekez aterako duen soldata baten bila. Berarentzat, dirudienez, ezarritako oinarrizko lan-arauak errespetatzen ez dituen enpresa bateko pieza izatea askatasunaren sinonimoa da... nahi duenean nagusia popatik hartzera bidal dezakeelako. Hori bai, diru sarrerarik gabe, bere motxila bera bezalako gazteekin partekatutako bere egungo etxetik jasoko zuen, eta gurasoen etxera itzuliko zen amaren babak jatera. Eta bere askatasunaz disfrutatzera, noski.
Argazkia: Ekain
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina