Behingoagatik, euskal elizbarrutien eta euren egungo gotzainen egoerari buruzko nahiko erreportaje errealista irakurri dut; lehen aldiz diot, ez orokorrean, beste hedabide eta plataforma batzuek ukitutako gaia baita, euskal espektro mediatikoa menperatzen duen taldearen egunkarietan baizik. Eta pentsatu dut, ez dakit baikorregi, agian zerbait alda daitekeela euskal elizan.
Ez dut ezkutatzen progresiboki jaisten joan naizela, zero mailaraino iritsi arte, praktika erlijiosoarekiko nire fideltasunean. Fede zalantzagarriko sinesdun izatetik agnostizismo argi batera igaro nintzen, baina, bitxia bazen ere, praxi errituala guztiz alde batera utzi gabe. Duela hamar-hamabost urtera arte, hain zuzen ere jada batere erakartzen ez ninduen eliza baten martxari ematen ari zitzaion kutsu atzerakoiak goragaleak sorrarazten zizkidala ohartu nintzenean.
Oso zaila da, ardi galdutzat har luketen ni berriro eskortan ikustea, arrazoi sinple batengatik: ez dut gizarte artaldeetan sinesten. Baina, eta ez da kontraesana, artzainen jokaerak desberdinak izaten direnez artaldearekiko nire iritzi eta, zergatik ez, hurbilpena hobe daitezke, azken finean kristau kulturan hazi eta hezi baininduten, eta hori ez dut ahaztu.
Erlijioak gizakiok asmatu genituen, suposatu nahi dut giza multzoa makila humanoarekin zuzentzeko. Ordua da gure elizaren agintea iluminatuen eskuetatik erauztea, artaldeari argitasun humanitarioaren oparia eramateko.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina