Txantxar bat zuen nire bilobak; eta haginlariak bere lana egin du. Gure artean esango dizuet mutikoaren bidez ezagutu dudala betiko gure «caries»ek baduela euskarazko berezko hitza. Zorionekoa gure hizkuntza, datozen belaunaldiei esker.
Baina gaurkoa ez doa hortzen balizko osasunari buruz, beste gaixotasun larriagoaren inguruan baizik. Diodan aurretik ez daukadala sendagailurik osasun-arazo horrentzat, eta iruditzen zait ez dugula inongo vademecumetan aurkituko. Zein gaixotasunez ari naizen? Munduko futbol txapelketaz! Benetan, lotsagarritzat jotzen dut, duela hamabi urte ustelkeria-uholde baten erdiko esleipenaren bidez izango den Qatarko txapelketa. Hamabi urte denetariko salaketak mahai gaineratzen... baina alperrik. Egingo da eta kito.
Futboleko mundu usteldua deitoratzen dut. Hogetabost urte inguru izango dira nire denborako minutu bat ere eskaintzen ez diodala baloiaren espektakulu alienagarriari, eta nire jarrera horretan segituko dut. Horregatik, taberna-solasaldietan Qatareko zentzugabekeria kritikatu ondoren teleaparailuaren aurrean eseritako askoren hipokresia ezkutua salatzen dut, ez duela ezertarako balio dakidan arren.
Txantxar larri batek harrapatu du gure gizartea, eta nekez aurkituko da egoera korapilatsu horretatik aterako duen haginlaririk.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina