Hitz ematen dut ez nukeela hain gai sentikorraz idatziko, bilobak ikastolan bildu baino lehen banku batean eseri nintzen egun batean, modu nabarian kabrearazi ninduten zirkunstantzia horietako batengatik izan ez balitz.
Beste jesarleku batean, nire aurrean, bikote bat zegoen, euren arteko interkomunikazio-mailak, horretarako neurgailurik balego, negatibo emango zukeena. Gaixorik zegoen pertsonak eta hura zaintzeko kontratatzen dutenak osatzen zuten bikotea. Lehenak, adindua, begirada infinitoan galduta, ez zuen keinu bat ere egiten. Ondoan baina gorputzak elkar ikutu gabe zegoen zaintzaileak ez zituen, euren aurrean egon nintzen hogei minututan bere telefono mugikorretik begiak altxatu, arreta auskalo non jarrita, baina inondik ere alboko lagunarengan.
Eta pentsatu nuen, buru ezgaitasunak harrapatzen nauenerako idatzita utzi behar dudala zeharo debekatuta geratzen dela ni etxetik ateratzea, ateratzeagatik. Haizeak eman diezadan nahi badute ireki dezatela leihoa, eguzki printzen aitzakian ni deskontsiderazioaren altzoan abandonatuta uztearen ordez. Hara, ohartu gabe idatzita utzi dut.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina