Inguruari begiradatxo bat bota eta edozeini etor dakioke oroimenera Unamunoren gaztelerazko ateraldi ospetsua: !Qué pais, qué paisaje, qué paisanaje! Jasoko balu burua ostera kexu agertuko litzatekeela iruditzen zait, oraingo gizartea eta bilbotarrarena ezberdinak irudi daitezkeen arren. Bizimoduaren mailak gora egin du, jakina, eta denoi betetzen zaigu ahoa modernitate hitzarekin. Europarrak bide gara, Unamunoren garaian ez bezala, baina...
Sektakeriak berean jarraitzen du, itsu itsuan, muturkeria ez ezik zentrokide izatea ere arbuiagarria gerta daitekeela nor beraren apetarekin bat ez datorrenean. Inor ez dago, beraz, libre itsukeriatik. Gertatzen dena, ordea, ikusi gabe segitzea edo ez nor berak aukeratu behar duela. Eta azpimarratu behar da Unamunok ez zituela bere hitzak kasta politikoaz bakarrik pentsatzen jaurtiki. Gizarteari zuzentzen ari zitzaizkion.
Politikoak eta liderrak gizon emakumeok hautatzen ditugu. Eta sarritan kexatu egiten gara politiko eta lider txarrak ditugula aldarrikatuz. Ahaztu egiten zaigu, nonbait, txarragoak garela gu haien sostengu etengabean. Osasun krisiak ez luke estali beharko gizarte krisi sakona, zurrunbiloaren ganorabakokerian gero eta errotuagoa bilakatzen ari dena.
Argazkia: JMVM
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina