Konrad Lorenz Nobel
Saridunak “Cuando el hombre encontró al perro” bere liburuan bi zakurren
gaineko istorio bat kontatzen digu, erreala noski, gaurko beste errealitatera
eraman nauena. Lorenzek dio, ezagutu zituela bi zakur, burdin sare batek berezitutako
lur eremu desberdinetan entzerratuta zeudenak. Bata besteari zaunka eta hortz
erakuspen ikaragarrian ibili ohi ziren, sareko mugan gora mugan behera, eta alde
banatan egotera behartzen zituen burdin sareak gehiagotara igarotzea eragozten
zien. Behin haize bolada bortitz batek sarearen zati bat lurreratu egin zuen.
Goiz hartan zakurrek eguneroko ariketari ekin zioten inoiz baino bortitzago,
baina sarerik gabe zegoen muturrera iritsita, burdinazko ezkutu haren babesik
gabe ikusi zirenean, isildu, atzera egin eta sarearen magalera errefuxiatu
ziren ostera, ustekabeko elkartze ezeroso hartatik ihes eginez.
Bada, Lorenzen
deskribapenak gaurko politiko izarren jokaera oroitu dit, urruneko
gotorlekuetatik etengabe elkarri mehatxuka eta irainka ikusten ditugula. Inoiz buruz burukoa egin behar izanez gero,
gizarte premiarik larrienean ere, ez daukate zer esan, ez dakite nondik heldu
ezta (elkar) hizketarik sinpleenari ere. Eta berriro euren kuarteletara
itzulita, espektakulu etsigarrian jarraitzen dute, nor baino nor ozenago.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina