Ziklo berri batean gaude eta itxurari begira badirudi mundua suspertzen ari dela. Galtzerdi bati barnekoz kanpora egin izan bagenio bezala gainetik kentzen ari gara iluna, inguru argitsu batekin ordezkatzeko. Eta, noski, gainera datorkigun udari ongi etorri zaratatsua ematera prestatzera goaz, gurekin amaitzerik ez dagoela erakutsi nahi baikenuen, labezomorroak baino gehiago garela, hain zuzen.
Munduko kalapita politikoek itxaropenerako zirrikitu gutxi uzten dutenean - ikus Gaza edo Ceuta/Melilla; osasun ekonomikoak jangela solidarioetako bezeroen kopurua biderkatu duenean; tentsio ekologikoak orekaren soka apurtzear duenean - "denbora amaitzen ari zaigu"; futbol zelai batera sartzea kutsaketa guztiak baino premiazkoagoa egiten denean;... orduan, zerbait ez dugu ondo egin pandemiaren kudeaketan edota gureak ez du irtenbiderik.
Urtebete t’erdi eman dugu krisiak gure gizarte jarrera eraldatuko duela iragarriz, eta itxura askoren arabera zauri gehiagorekin atera gara borrokatik. Gure gizarteak - denak- jota daude eta bi bloketan sailkatzen ari da gero eta gardenago planetako biztanleria: nirekin ala nire kontra. Pandemia ez da amaitu; areago, badirudi betidanik gurekin bizi izan dela, gizon-emakumeon izaerarekin batera sortua. Noiz behinkako erupzioak - azkenari koronabirus deitu diogu- barne-zornearen ondorio hutsak dira. Irtenbidea ez datza Jansen, Pfizer, Moderna edo AstraZeneka txertoetan.
Argazkia: Zuriñe
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina