Itsasontziko kapitainak erretiroa hartu zuen, tripulazioa eta barkuaren jabeak atsekabetuta. Inoiz ez zuen marinel batek hain zuzen gidatu zazpi itsasoak zeharkatu zituen zamaontzi hura. Ezbehar aipagarririk ez; agian ezbehar txikiren bat, ez hainbeste kapitainaren erruz, baizik eta aurkako zirkunstantziengatik, meteorologia motakoak edo antzekoak. Hori bai, eguneko jardunari ekin baino lehen, gizonak beti jakaren barne sakelan zeraman kutxatxotik paper bat ateratzen zuen eta irakurri ondoren bere laguntzaileei esaten zien, ozen eta garbi: Aurrera!! Inork ez zuen sekula ezagutu zer jartzen zuen paperean, baina ondoko denek zekiten egun hartan ere kapitainak maisutasunez gidatuko zuela barkua.
Gizon haren izen ona ofizioko profesional guztien ahotan zegoen, eta denek hitz politak eskaini zizkioten, azkenik - hamarkadatan itsasontziaren goi erantzulea izan ondoren- jubilazioa hartzera zihoala jakin zenean. Itsasontzi-enpresak agur-ekitaldi eder bat eman nahi izan zion, kapitainaren zerbitzu-orriaren parekoa. Itsasoko berrehun profesional baino gehiago bildu ziren hiriko hotel onenaren jantoki zabalera. Eta ohiko topa eta oparien ondoren, kapitainaren lagun batek, agian gehiegizko kopa batek animatuta, galdetu zion egunero kontsultatzen zuen kutxatxoaren sekretua argitu ahal izango zien.
“Bai, noski!” -erantzun zuen jubilatu berriak, pixka bat harrituta ez baitzuen galdera hura espero. “Itsasontziaren kargu egin aurretik baborra ezkerrean eta estriborra eskuinean idatzi nuen paperean”
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina