Itsas laminen kantuek ez naute liluratzen. Nire egungo bizitzan, zirkunstantzia gehienetan, iraganeko beste edozein garaikoa baino handiagoa da erlatibitatea. Adiskidetasunean sinesten dut, alderdi guztietan. Gainerakoa guztiz baztergarria zait. Uste dut inoiz imajinatu ez nuena soberan gainditu ondoren, denda ixteko ordua dela. Badakit inoiz ez naizela gai izango harreman hautsiak bideratzeko, eta uste dut litekeena dela besteei ere ez interesatzea inoiz izan ez zen horretara itzultzea.
Balizko bizipen-espazio berrien atzetik abiatzea abentura bat besterik ez da, eta, nire bizitzaren maila honetan, ez zaizkit interesatzen. Ez nuke jakingo neure burua moldatzen, ezta nigan bilaketa-sentsazio berezirik sortuko ere. Nahiago dut aurreko aldietan zapaldutako paisaiak berraurkitzea eta iraultzea, eta horrek, kontrakoa dirudien arren, sentsazio berriak aurkitzen saiatzeak bezain merezimendu edo meritu handiagoa du, balizko sentsazio horiek hutsaren hurrena izan bailitezke.
Gainera, ziur nago agertoki berriak etengabe bilatzea ez dela progresismoaren ezta askatasun handiagoaren sinonimo ere. Aske naiz nire lagunen artean, eta horiek osatzen dute nire bizi-espazioa, gogobetegarria eta nahikoa.
Argazkia: Zuriñe
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina