Euskal literaturaz maiteminduta egotea;
euskarazko liburuak erostea; Euskal Herriko liburu dendetara sartzen ohitura
handia edukitzea, gogoa gure kulturaz betetzearren;... Horrek guztiak jokaera-patroi bat markatzen digu nire
gisako euskaltzale errukarrioi, hots, hamarkadetako militantzia zamatsuan
denetariko zarrapoak irentsi behar izan ditugunoi. Noski, hain espezimen higuingarriak gogoz kontra jaten dira... Izan ere, euren otordurako
garun-azaleko apoen bila borondatez dabiltzanak gaixo daudela uste dut.
Euskadiko hiriburuko liburudenda garrantzitsu batera sartu naiz gaur goizean. Jatorrian euskarazko liburuak ardatz nagusi zeukan enpresak aspaldi zabaldu zuen bere irabaz-lerroen abanikoa, negozioaren arriskua produktu mota desberdinetan dibertsifikatzeko asmoarekin. Zilegi, guztiz, enpresak osasuntsu iraungo badu. Eta eskertzekoa ere bai, jakina, euskal liburu-produkzioaren eskaintzari helduta segitzen ahalbidetzen baitio.
Baina dendatik atera baino lehen, zarrapo berri bat sartu zait -nire gogoz kontra, noski- zintzurretik behera. Aukeratutako liburuak salmahai gainean utzita “Hiru hauek, mesedez” adierazi diot kutxako andereñoari. Horren irribarre behartuarekin batera, "¿Para regalo?" iritsi zait. Nire "Bai, arren"i "¿Por separado?" metalikoak jarraitu dio. Eta paketeak eskuetaratu aurreko "Cincuenta y dos euros" hotza entzun ostean... galdutzat eman dut gaurko dema.
Isildu, paketeak
zorroan sartu eta tristeziazko puntu batekin kaleratu naiz, haize freskoak
haserrea ahaztueraziko zidalako itxaropenarekin. A! Kutxazainak ez dit ezta
"Gracias" ere esan. Todo un detalle, en conjunto.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina