"Kantua neure buruari" obran Walt
Whitman poeta amerikarrak zioen bakea eta jakintza lurreko gatazkez haratagoko
ondarea direla. Lirikarako hain polit datorren aurreko hausnarketa eguneroko
praktika zalapartatsuarekin nahasten denean errealitate gordinak harrapatzen
gaitu eta, ni bederen, bat nator Whitmanekin, bakea eta jakintza balio ukiezinak diren arren
gerra eta ezjakiteaten eraginpeko garroek nora daramaten samur neur baitaiteke.
Bakea arazo bihurtu zen gizakia mundura azaldu
bezain laster, eta gizakiaren garapen integralerako oinarrizko osagaia dugun hezkuntzak
ajeak ageri dizkigu, gero eta sakonagoak. Bakea eta hezkuntza elkarren ondoan doazen balioak ditugu.
Asteburuko irakurgaia izan dut "Populorum
Progressio" entziklika, 1967an Pablo VI Aita Santuak sinatua. Vaticano
II.aren ondorioetan egituratua, bakearen gaineko eskubide unibertsalaz
mintzo zitzaigun, gizarte desoreken kontrako ahotsa altxatuz. Ez naiz hain
inozo eta badakit literatura eta praxia ez doazela normalean eskutik helduta;
gauza bat da pulpitutik solidaritatearen aldeko hitzaldiak egitea eta beste bat
garia banatzea. Baina, ene iritziz, bakea zer izan beharko litzatekeen ulertzen
joateko Whitmanen idazkietan eta entziklika horren gisako dokumentuetan -ezin dut ahaztu Juan XXIII.aren "Pacem in terris"- murgil egitea ez
letorkiguke gaizki. Behintzat, abiapuntu bertsutik aterako ginateke eskubide
unibertsalaren bila.
Argazkiak: JMVM
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina