Gogoeta hau korrika eta presaka idatzi behar izan dut, ez baitut mirarietan sinesten. Ia azken ordura arteko inkesten joerarekin bat etorriz, honen aurreko beste idazki bat programatu nuen, herritarrekiko orokorrean nuen etsipena aitortzeko. Ezin nuen ulertu zer mekanismo ezkuturen bitartez, berataz barre egin, lapurtu eta, gainera, oinazez zigortzen diotenen eskua miazka dezakeen pertsonalak.
Zorionez, okertu egin ginen denok, inkestak,
ikerlari politikoak, medioak, tertuliakideak eta nire moduko ezjakinok. Eta
ondorioz arnas pixka bat hartu ahal izango dugu, gainera zetorkigun hura nola
ekidin dugun azter dezagun. Espazio politikoa nola eraiki behar den hausnartzea
dagokigu denoi, edo behintzat pertsona eta herrien eskubideen aldeko
konpromisoan oso-osorik ari garenoi.
Baina kontuz! Munstroa hortxe dago, ez isilik,
eta berak hain ongi erabiltzen dakizkien gezurrek beteko dituzte kale eta
bazterrak oro gaurdanik. Eta ezkutuko botereek piztia elikatzen jarraituko
dute. Oraingoz salbatu egin gara. Ez mirariarengatik… gehiengo baten
nahiarengatik baizik.
Argazkia: aurpegi hori geratu zitzaion Feijoori emaitzak ezagutu zituenean.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina