EUSKALTELEN BERRESKURAPENA

 

Euskaltelen bezero berreskurapena eta lapurreta baten kronika dei niezaioke gaurko idazkiñoari. Eta idaztera jarri banaiz bezero/sustatzaile/sufritzaile izan naizenaren duintasunean jota sentitu naizelako da. Aurreratzen dut, sartuta gauden merkatal-harremanetako zurrunbiloan ohituta nagoela edozein astakeriatarako. Baina...

Telebistatik ematen ari den aipatu enpresaren iragarpen batek arreta irabazita - eta duela urte mordotik haren bezero naizenez- deitu nuen enpresaren bezero-sailari adieraziz, zerbitzu berdinarengatik hilero ordaintzen dudana gehiago dela iragarkian eskainitakoarekin alderatuta. Lineaz beste aldeko ahotsak erantzun zuenez iragarkikoa bezero berrientzat bakarrik zela. Arranopola!

Unean hartu nuen erabakia orain arteko merkatal-harremana eteteko. Adarra jotze hutsez gain, telefonoaren beste muturrekoaren ihardespena higuingarri bezain narrasa iruditu zitzaidan. Euskalteli nire erabakiaren berri eman eta segituan deiak hasi ziren “bezeroak berreskuratzeko sail” batetik... baldintza ekonomiko berriak eskainiz.

Medikuntza prebentiboa - mantenu prebentiboaren antzera- aurretik egin behar da, zorneak gorputza inbadituko ez badu, edo makina zatitan eroriko ez bada. Zalantzarik ez, Euskaltelek bezeroa zainduko balu berreskuratze-zerbitzukoek lan gutxiago edukiko lukete.

Oraingo eskaintzaren “Kaixo pepino”ren ordez, beraz, nirea “Agur Ben Hur” izan da.

(Oharra: suposatzen dut oraingo hornitzailearen jokaera antzerakoa izango dela)