HASERRE KONTROLAEZINA

Goizeko 7’28ak dira. Autobusa abiatzen ari da, eta kanpoan geratu diren bidaiari batzuek xilioka eskatu diote gidariari atea irekitzea. Honek berandu dabiltzala ihardetsi dien arren igotzen utzi die. Gidari eta sartu berrien artean eztabaida bat piztu da eta bidarietako batek konpainiaren aurrean salaketa ipini behar duela adieraziz amaitutzat eman du euren artekoa. Orduantxe hasten da, autobuseko bidaiari guztiok ahoa bete hortz utzi gaituen espektakulua.

Gidariak enpresaren telefonoa markatu du eta denok entzun ahal izan dugun elkarrizketaren lekukoak bilakatu gara. Egundoko haserre lehergarriak harrapatuta, soldata ordaintzen dion konpainia popatik hartzera bidali du gidariak. Oihu eta garraixien artean gidariak telefonoa hartu eta aurreko kristalaren kontra jaurti du. Anabasa harrigarriak iraun duen bitartean sei bat kilometro egin du autobusak, gu guztion isiltasuna entzungarri bihurtuz. Zorionez telefonoak ez du parabrisa hautsi. Gure helburura bitarteko bidea gimkana beldurgarri batean egin dugu. Autobusetik jaitsi garenean gidariaren begiak galduak zeuden, auskalo non.

Aspaldi idatzi zuen Patxi Etxeberria euskal idazleak haserrea aldi laburreko eroaldia dela. Eta zin egiten dut goiz honetan bizi izandakoak mugaketa horren aburukide egin nauela. Gidariak bere emozioen kontrola galdu du... eta txiripaz ez dio autobusarenak ere ihes egin. Ero-oldarrak estutu du gizona eta bere erreakzioak gaixotasun baten sintoma gordinak erakutsi ditu.

Galderak: zerk eduki gaitu bidariok gure eserlekuetan iltzatuta eta isilik? Hartuko al du enpresak erabakia gidariari atseden aldirik emateko?

Argazkia: JMVM