.jpg)
1973ko urtarrila. Duela berrogeita hamar urte
gertatu zitzaidan euskalgintzaren ibilbidean nire kasuan oinarrizkotzat jo
dezakedana: Iokin Zaitegi ezagutu nuen, euskal kixoterik handiena, ameslaririk
erraldoiena, langilerik sutsuena. Hamaika aldiz oroitu dut ordudanik unetxo
hura, gau eskolako nire betebeharretatik atera ondoren etxerako bidean topo
egin nuenean, ordurako nire baitan erreferentzia bakanez itxura hartzen ari zen
euskaltzalearekin. Eta huraxe izan zen bion arteko sei urte luzeko harreman joriaren
abiapuntua.
Iokinek erakutsi zidan euskalgintza ez dela bat, anitza baizik. Behin
euskararen zirrikituetatik barrena joanda hamaika bide malkartsu eta
zailtasunez beteak aurkitzen direla, batzuk naturalak beste asko euskaldunon
eskuek apropos sortuak. Denak ez dira ibili beharrekoak, inondik ere. Eta bat
ere ez da besteak baino gailenagoa, konplikatuagoa gerta daitekeen arren. Gure
mundu txikia da, beste edozein espaziotako fobia eta filia bertsuekin.
Bakoitzari dagokio bere ibilbidea irekitzen joatea, besteak nora daraman
kezkatu gabe.
Mende erdia eman dut Iokinen zuzi-ikasgai hura presente. Eta oraindik nirekin
daramat, partikularitate batekin: amaiera bitarteko tartea zenbat eta
laburragoa zaidan neurrian garbiagoa dagerkit ibilitakoa.
Argazkia: JMVM
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina