EGUNIK ILUNENETAKOA

Azken hamahiru urteotako egunik zailenetakoa da gaurkoa. Ez dakit nola deskribatu. Arazoari heldu nahi diodan arren, ez dut zulotik ateratzeko modurik aurkitzen. Arnas egiteko airea faltako banu bezala gertatzen zait. Horma beltz altu bat daukat aurrean eta ez dut hortik pasatzeko modurik ikusten. Ezagutza falta zait aurrera egiteko.

Egiari zor, badira egun batzuk antzeman nuela zerbait ez zihoala ondo. Baina ez nuen balizko kataklismoa ikusi nahi eta uxatu egiten nituen pentsamendu guztiak, eta hura nola saihestu planifikatzen ibili beharrean, ostruken antzera burua lurrean sartzen nuen, mekanismoak eztanda egin arte. Eta orain telefono mugikorrak planto esan du.

Mundua gainera erori zaidalako sentsazioak harrapatu nau. Berehalako komunikaziorik gabe geratu naiz eta frogatu dut nire baitan, hainbeste aldiz beste norbaitzuengandik jaso dudan ezgaitasunaren itzala: galduta nago! Ez naiz ezer (ia ezer) nire mugikorrik gabe. Nire ezagutza minimoetara jaitsi da. Ez dakit ezta nire etxekoen telefonoen zenbakirik. Ezin naiz inorekin komunikatu. Akabo! Gainera larunbat arratsaldea da eta telefoniako dendak itxita daude. Zein da nire etorkizun hurbila? Aterako al naiz trantze honetatik?

Argazkia: JMVM