Iokin Zaitegi zenak zioen Platon eta Sokratesen gain idaztean, haritzak zozpela beretarikoa omen duela, edota ezpalak bere egurra dirudiela eta egurrak bere ezkurra, edota nolako zura halako ezpala. Eta halaxe dela egiaztatzen da, Platonen edo Sokrateren ezkutuetan barrena sartu gabe ere. Naturari erreparatuz bizitzaren zikloarekin dugu tupust egiten eta garden ondorioztatzen da gurearen seme-alabak garela, bakoitzak bereari eutsiz eta, ahal delarik, aldaraziz, hoberako edo txarrerako.
Ezin dugu asmatu lehen aldiz goazen errepidearen hurrengo bihurgunearen profila. Gauaren iluntasunak gutxiago hautematen digu gainditu beharreko zailtasuna. Hala eta guztiz ere, ez diogu uko egiten aurrera egiten jarraitzeari. Izan ere, badakigu bidean dagoela erantzuna eta gure bidaia horren bila eratu dugu, jaiotzako unetik beretik.
Ezpalak gara, hainbat eta hainbat belaunalditako haritzen zozpelak, eta gure enborretik ere, ezkurren bidez, zur berria sortu da. Sokrateren beraren irizpidearen arabera, aurrerantzean ere buru argiko adarrak jaioko dira, eta bihotzean labe goria dutenak ere; eta buruan izotz eta garrangak dituztenak; eta bihotzari ahaleginean eragin era tauparazten diotenak; eta... Bai, ezpal berri baina desberdinak. Enbor berekoak izan arren.
Argazkia: Zuriñe
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina