Bada abesti bat nire bizitzan zerbait berezi adierazi zuena, ez hain zuzen nigan ezer aldatu zuelako, baizik eta haren bitartez egiaztatu nuelako behin-behinekotasunaren sentsazioa, nonbaitetik programatutako erlatibitatearena. Eta kontraesanaren presentzia etengabea. Den-denok baiezta genezake gure inpultsu ugariren pentagrama kantuen bidez marraztu dugula, musika eta hitzez osatutako mezuek denetariko dardara eta egiaztapenak piztu baitituzte guztiongan, adin denetan.
Melanie kantariaren 1970eko “Look what they've done to my song, ma” oroitu nahi dut, esku hartze arrotzaren kaltea denuntziatzen zuena. Urteekin ikasten den zerbait da inor nabarmentzerik errespetatzen ez duen masifikazio-korronte batek xurgatzen dituela ekimenak oro, esku-sartzaile ahalguztidunaren onurarako ez bada. Horrela, esaterako, justiziaren eginkizunak oreka-balioa galtzen du, eta baztertuarekiko elkartasuna delitu bihurtzen da salatzaile konprometituarentzat. Bada, horren salaketa zekarren Melaniek gure kontzientzia artean inozo samarrera.
Ama, begira zer egin duten nire abestiarekin; ongi samar egiten nekien gauza bakarra pikutara bota didate eta nire burmuinean arakatu dute oilasko-hezurren bila, zioen Melaniek. Amaieran, ordea, giza-nolakotasunaren punttua jartzen zuen, adieraziz, ondo pentsatuta neska aberatsa bihur zitekeela, jendeak bere malkoak erosiz gero. Eta beraz, bere abestiarekin egindakoa ez zitzaion hainbeste axola izango.
Argazkia: Zuriñe
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina