Lehenik eta behin aitortu behar dut ez dela nire adiskidea, zerbitzu hornitzailea baizik. Eta berarekin nire gora beherak izan ditut, negozioen munduan normala den bezala. Baina bai, joan egin da, abisatu barik, zurrumurrurik txikienak ere gu horren arrastoan jarri gabe.
Orain, ordea, badirudi ergeltzat hartzen gaituztela edo, baliteke, ni ez naiz operazioa “saldu” nahi digutenak bezain inozoa. Adinarengatik eskarmentu handiagokoa nauzue, zalantzarik gabe, eta horrek bere abantailak ditu, munduan nagoenetik gehiago ikusi baitut. Eta ozen baiezta dezaket negozioen munduan inork ez diola jatorriaren labelari begiratzen, uneko komenientziari baizik. Eta Euskaltelen - bai, horren gain ari naiz- lehengo akziodunek aukera ikusi dute kutxa loditzeko eta ez dute igarotzen utzi nahi izan. Eskubide guztia dute, zer arraio!
Euskaltel erosi dutenek inbertsioari txinpartak ateratzeko bidea ikusten badute, bost, hamar edo berrogei urte barru hemen segituko dute egoitza fiskalarekin. Eta iragarpenak okertzen hasiz gero... agur betiko, euskal ogasunaren kalterako. Azkenean horixe baita axola duena, egungo negozioek ekoizpen zentroa munduko beste muturrean eduki baitezakete. Erreparatu, bestela, urtzagintza sektorearen euskal labeleko enpresa batek Suez Kanaleko blokeoarekin izan dituen gorabeherei... piezak Indiatik ekartzen zizkion itsasontzia derrigorrez gerarazia.
Duda izpirik ez, idazkiño honen titulua ez da egokiena. Hornitzaile bat doanean ipini beharko nuen.
Argazkia: Ekain
Erreflexio ona Josemari!
ErantzunEzabatueskerrik asko, Juan Bautista!
Ezabatu