ERRE ZAITEZ INFERNUAN!

Ez dut gogoratzen non harrapatu ninduen Franco jeneral erailaren heriotzako albisteak. Bai, ordea, non nengoen ehortzi zuten egunean: igandea zen, azaroaren 23, eta Uribarri Ganboako Txoisa jatetxean nire emaztearen urtebetetzea ospatzen ari ginen. Topa egin genuen diktadorearentzat betiko sutzarra eskatuz. Une haietan inportanteena ez zen non lurreratzen ari ziren, hil zela baizik.

Berrogeita lau urteren buruan, eta trantsizio amaitu gabeko ibilbide malkartsu bezain etsigarrian goazela, gauzak « ondo lotuta » utzi zituen pizti haren gorpuzkinak tokiz aldatu dituzte, oroimen historikoaren liburuan puntu eta beste orrira pasa gintezkeela suposatuz. Baina gauzak ez dira hain errazak.

Sarraskilariaren heriotzako inflexio puntuan erreparazioetako balantzean hartzekodun zeinuarekin geundenok ez dugu lau hamarkada eta lau urteotan ezelako keinu baikorrik jaso, eta aurrerantzean ere berdin segituko dugulakoan nago. Batzuetan ematen du galtzaile hutsak izateko jaio ginela. Motxila horrekin bizi beharko dut, beharbada, baina munduko fusil guztiek ere ez didate isilaraziko, azaroaren 23 urruti hartan oihukatu genuena: Franco erre zaitez infernuan!