Goiz aldeko argitasunak orkatzak
zelatzen sarri harrapatzen nauen zuhaitzaren itzalean nago eserita. Abuztuko
arratsalde argitsua da, eta kilometro karratutako bakartasunean entretenitzen
ari naiz, nire aita zenaren aldizkari baten irakurketan. 1955eko Nuestro
Tiempo agerkaria ekarri dut nirekin, aitak ere garai hartan zapaldu
zituen bazter ezkutuetara.
T.S. Ellioten antzerkiaren nondik norakoak ditut irakurgai, baina berdin lioke beste edozein gaik. Lerro hauek idaztera ipini nauena ez da artikuluaren edukia izan, nagoeneko testuingurua baizik: hirurogei urte ondoko eszenategi berdina daukat begi aurrean, lore usaintsu berdintsuekin, harkaitz eta bidezidor berdinekin, haize epeltxo berdinarekin. Areago, geriza eskaintzen didan zuhaitza bera ere hementxe egongo zen duela sei hamarkada.
T.S. Ellioten antzerkiaren nondik norakoak ditut irakurgai, baina berdin lioke beste edozein gaik. Lerro hauek idaztera ipini nauena ez da artikuluaren edukia izan, nagoeneko testuingurua baizik: hirurogei urte ondoko eszenategi berdina daukat begi aurrean, lore usaintsu berdintsuekin, harkaitz eta bidezidor berdinekin, haize epeltxo berdinarekin. Areago, geriza eskaintzen didan zuhaitza bera ere hementxe egongo zen duela sei hamarkada.
Eta inguratzen nauen naturak isilean
adierazten dit instanteko argitxo bat garela zeru mugagabeko neurri
ulertezinetan. Belakien karranka sarkorrak datozkit urrutitik eta ziur nago
aitak ere entzun zituela inoiz, ni nagoen tokian.
Argazkia: Tere Anda
ZORIONAK !!!
ErantzunEzabatuEdurnek ere izango du horretarako aukera. Leku berdinean, harkaitz eta bidezidor berdinekin....
IZAN EGUN ON !