"Astonauta, tronpeta flauta..."
kantatu zuen nire bilobak uztaileko udalekuetako amaiera ekitaldian, beste
hamabost bat lagunekin. Kanta eta dantza, neska-mutiko horien gurasoentzat
apropos egokitutako emanaldi artistiko batean. Euskal Herriko beste hainbat haurrek
egingo zuten bezala, ziur. Diferentzia, ordea, artista txikien jatorrian datza, izan ere nire
biloba Alacanteko herrixka batean bizi da, mendi aldean, eta haraino iritsi da
astonauta xelebrearen ospea. Ekitaldiko bideoa igorri zidatenean emozionatu
egin nintzen, jakina, edozein aitona bere bilobarekin egin daitekeen moduan.
Identitateari buruz filosofatzera jartzen garenean sarri ahazten dugu gauzak uste dugun baino sinpleagoak izaten direla. Nire biloba alakantetarrak esponja balitz bezala xurgatzen ditu nortasuna osatzen doazkion osagaiak, eta hori gutxi bailitzan gauza da bere gelako neska-mutikoak euskal abestiak kanta eta dantzarazten jartzeko. Zein da nire bilobaren identitatea? Nik garbi daukat.
Identitateari buruz filosofatzera jartzen garenean sarri ahazten dugu gauzak uste dugun baino sinpleagoak izaten direla. Nire biloba alakantetarrak esponja balitz bezala xurgatzen ditu nortasuna osatzen doazkion osagaiak, eta hori gutxi bailitzan gauza da bere gelako neska-mutikoak euskal abestiak kanta eta dantzarazten jartzeko. Zein da nire bilobaren identitatea? Nik garbi daukat.
Argazkia:enekantak
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina