Udako atartea zeharkatu genuen atzo. Bagaude
udatiar bilakatuta kronos gupidagabearen lizentziarekin. Udaren eragina igarriko ote
dugun beste gauza bat da, soinekoak ez baitu sekula soina sortu, gehienez jota
jantzi, baizik.
"Udan gaz" bota zidan lagun batek
atzo goizean paseatzera atera nintzela eta segituan urtearen abiadura
dardaragarriaren gaineko solasaldiari lotu gintzaizkion. Ni bezala, laguna
jubilatua dago. Eta beti pentsatu bide du urteko sasoiak
zuzen erlazionatuta daudela gizakion hazkunde fisiko eta psikikoarekin.
Lagunarentzat udaberriak gure haurtzaroa adierazten
du. Udazkena heldu aroa da. Neguak zahartzaroa dakarkio gogora. "Eta
uda?" -galdetu zidan- "zure zer bizitza-etaparekin lotuko
zenuke?" aurreko bere iritziekin ados ote nengoen itaundu gabe.
Erantzun nion, gertatzen ari zaidanari
erreparatuz, udak gizakion iragarpen gehienen konkrezioa markatzen duela,
"izan nahi dut" proiekzioaren abiapuntua dela, alegia. Garbi dago
probetxuzko xede eta jomuga baliotsuak ditugula uda sasoi emozionalari
dagozkionak. Eta nerabezaroa eta gaztaroaren inpultsu indartsuei begira, aldi
tarte hori da estuen datorrena udako bizipen emankorrekin. Azpimarratu nion
nire uda propioa bizi ari naizela ere, urte osoan zehar, egutegiari begira egon
gabe. Hori bai, ezer prometitu barik, adinduek ez baitugu promesik egin behar.
Argazkiak: Tere Anda, JMVM
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina