Itsas kai arrunt batean, gaur goizeko lehen orduan. Itsasuntziak iristen ari dira eta bart saretutako arrainak deskargatzeari ekin diote. Ez dakit ilusio handirik jartzen ote duten ariketan. Nekatuta daudela ematen du. Gau osoko lan astunak arrastoa utzi du arrantzaleen begitarteetan. Ikusliar batzuk hurbildu gara karelera eta lonjatik esku gurdiren bat ekarri dute kaxak enkante-guneraino garraiatzeko. Ez da asko behar, gaurko emaitza ez baita luxuzkoa izan. Atzokoaren parekoa. Eta, ziurrenik, biharkoak ere ildo beretik joko du. Itsasoa agortzen ari da.
Lonjara sartu naiz, enkanteak bere xarma baitu eta berehala hasi dira makinak produktuen zenbaki, argazki eta irteerako prezioak zehazten. Urte batzuk direla, gizon-emakumeen ahots kantarien oihartzunak areto zabala betetzen zuen. Egun teknologiak isiltasunera kondenatu du operazioa, asepsiarik anonimoenera. Telebista pantailetako informazioari teleagintetik erantzuten dio norbaitek. Auskalo nora joango den arrain kaxa hori!
Hori bai; itsasuntziko arrantzaleen aurpegi ilunak zerikusirik eduki dezake pantailetako zenbakirik serioenarekin. Izan ere, saio hasierako prezioaren zentimoz-zentimoko gainbeherak, gauean euren ahalegina inbertitu dutenen izpiritua goibeltzen du.
Gaur goizean ikusi dudana: enkantera kiloko lau eurotan atera den arraina, 0´75etan adjudikatu zaio maiorista bati. Arrain hori, handik bi ordutara, maiorista horrek herrian daukan arraindegian 3´15 eurotan eros daiteke. Arrainen miraria ez, baizik artekariena, deitzen diot nik horri.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina