txikiagoa da, oraindik arrainena izatera ailegatu ez bada ere. Nire aldetik, berriz, saiatu egiten naiz ariketa eragingarriak burutzen eta autodefinidoekin entretenitzen naiz eguneko ordubetetxoren bat inbertituz endekapen-prozesuari galga ipini guran.
Eta oroimenari eusteko ariketen liburutxo bakar batean ere gaia agertu ez zaidan arren, argi eta garbi gogoratzen dut 1967ko ekaineko lehen astean arabiarren eta israeldarren arteko tximist-gerraren irakurketarekin entretenitzen nintzela, Moshe Dayan batekin, ia-ia nire heroi partikularra izatera heldu zena.
Denboran atzera egiten dut, eta historia sakratua irakurtzen ikusten dut neure burua, Moises batekin, egiptoarrak akabatzen dituena, ziur aski Assuan baino lehenagoko presaren bat nahita haustearen ondorio izan zena, eta, beraz, haiek hilda, agindutako lurra okupatzen dute judutarrek, jabetza eskriturarik gabe.
Handik honantzeko milaka urtera, eta neuronak bizirik mantentzeko inongo eskuliburutan agertu beharrik gabe, protagonistei buruzko berriak zerbitzatzen zaizkigu, eta, benetan, arima uzkurtu egiten zait halako izugarrikeriaren aurrean. Eta konturatzen naiz oroimenak goibel eta itxaropenik eza sorrarazten duela, eta ziurrenik arrainek ez dutela horrenbeste sofrikariorik.
Argazkia: BBC
... NIRE EROI PARTIKULARRA ...
ErantzunEzabatu