ZERO KILOMETROA

Globalizazioa geratzeko etorri zela idatzi nuen aspaldi, eta horren ustezko abantaila eta bertuteak goraipatu nituen, garaiko talaiatik eta bertatik antzeman nitzakeen bibrazioei helduz. Ordudanik dezente aldatu da zeruertza, hodei beltzek ikuspegia eragotzi dute eta gure sorbaldek zama larriagoa eusten dute, eskarmentu handiagoa tarteko. Errealitatearen aurpegi gordina, hain zuzen.

Azken berrogeita hamar urteak igaro izanak aurreko milaka urtetan bezain higadura sakona edo sakonagoa eragin du gure gizarte-portaeran, eta arroila ia gaindiezina sortu du gure gizartearentzat. Izan ere, giza talde gisa zuen duintasunari eusteko eguneroko borrokan ohituta zegoen gizarteak bertan behera utzi du bere burua, aurrekaririk gabeko alienazio eta duintasunik gabeko jarrera pasibo batean.

Iruditzen zait, dena den, beste aldaketa bat prestatzen ari dela, azken hamarkadetan jasandakoa bezain transzendentala, itxaropen pixka bat ekar diezagukeena, izaki arrazional gisa hain sakon esperimentatu dugun lotsa saihestuz. Ziur, ni ez naiz baieztatzeko egongo, baina ez nuke iragarpenean huts egin nahi, aldaketa horren protagonista izango direnengatik, noski, asmatu ote dudan ala ez nigandik esan lezaketenak bost axola baitit.

Goazen giza-itsasontzi honen norabidea zuzenduko dela espero dut, oinarrizko bizi-bulkaden balioa zabalduz. Zero kilometroa berriro lantzen ikusten dut, landa-bizitzaren berrarmatze bat, espazio komunak lehenestearren, lehia basatiaren armagabetze bat, beldurrik gabeko sormen berdearen pizgarri bat, kontsumo arduratsu eta iraunkor bat, guztiontzako ongizatearen bilaketan adostutako kontrol bat,... laburbilduz, bizitza bizitzea merezi duela ahalbidetuko duen denbora datorrelakoan nago... Globalizazioak ekarriko ez duena.

Argazkia: Ekain