Bada izen horrekin Internetetik dabilen ikerlan baten laburpena eta denetatik irakurtzen dudanez hori ere irentsi dut, ez - zorionez- nire buruaren azkena ikusten ari naizelako baizik eta zahartzarora jauzi egin genuenon kasuan atzera begiratzeak sorrarazten duen etsipenaz inoiz zertxobait idatzi dudalako.
Txostenaren laugarren atalak dionez, hiltzear daudenek haurtzaroko adiskideenganako zubi espirituala eraikitzen bide dute, eta pena ematen die haienganako lotura inoiz eten izanak. Oroitu dut nire azken aurreko liburuan sentsazio horretaz ari naizela, denoi gertatzen baitzaigu mingarria ukondoz ukondo bideari ekin genion txikitako lagun batzuen kontaktua bertan behera utzi genuela egiaztatzea. Ez naiz salbuespena izan, inondik ere, eta elkarrekin irekitako bide hartan lagun batzuen arrastoa galdu nuen, nahiz eta elkarrekiko geografikoki ez hain urruti bizi izan.
Baina galdutako norbaitekin inoiz buruz-buru topo egin badut konturatu naiz denboraren joanak idealizatu egiten duela iragana, proportzio zuzenean, eta berraurkitutako lagun haren gainean zure baitan gordetzen zenuen oroitzapena ez datorrela bat errealitateak erakusten dizunarekin. Ez da beti jazotzen, zorionez, baina uste baino gehiagotan bai. Izan ere, nork bere nortasuna bideko zirkunstantzien arabera zizelkatzen du eta uneoro bihurgune desberdinei egin behar diegu aurre.
Besteekiko harremanetan bitarteak sortzea bizitzaren arau nagusietakotzat hartu behar da, hautaketa-prozesu etengabean egiten baitugu bidea. Ekidinezina da.
Argazkia: Ekain
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina