Bederatzi urtez arinaizeta izan nintzen, peto-peto gainera. Hamahiru eta hogeita bien artean euskararekin jolastu nintzen, orain bai orain ez, aurten ikastaro batera apuntatuko naiz kolegioko irakasle euskaldun bakarrarekin, eta hurrengoan nire kabuz etxean jardungo dut Jon Oñatibiaren irrati-metodoarekin. Laburtuz, ez arre eta ez so. Baina nire buruari eta ingurukoenei ari nintzela adierazten nien... Horregatik nintzen arinaizeta, eta ni bezala beste “euskaldunguradutizan” asko eta asko. Hori bai, belarria beti prest, iristen zitzaidana ulertzen ote nuen kalkulatzeko. Gehienetan, etsipena nuen sari.
Eta gure gaitzizen zinbulu-zanbulugarri harez gain arinaizetar askok paparrean intsignia bat -artean ez genion pina esaten- eraman ohi genuen, ardo baso bat eta pezetaren hamar zentimoko txanpona irudikatzen zuena. Hura nahikoa zen euskararekin ari ginela lagun hurkoari hitzik esan gabe ezagutarazteko. Sasoi haietan oraingo belarriprestaren txapa argiegia, ausartegia izango zen helbururako.
Gustatzen zait belarriprestaren ekimena. Zorterik onena opa diot aurtengoan eta etorri beharko diren kanpaina guztietan. Belarriprestuek, berriz, nirea baino ibilbide laburragoa izatea espero dut, lehen bait lehen ahobizidun behar baititugu.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina