 |
| Ravi Shankar |
George Harrison beatle ohia izan zen Bangla Desh-en aldeko kontzertua
antolatu zuena 1971an, lagun musikari pilo batekin. New Yorkeko Madison Square
Gardenera milaka eta milaka pertsona bildu ziren, Harrison, Bob Dylan, Eric
Clapton eta horien mailako beste artisten ekarpenaz gozatzeko. Gonbidatu berezi
bat Ravi Shankar zitara jole indiarra izan zen. Beatles bere oinetan izan
zituen gizakume hura ekialdeko mistizismoaren eredu artistikoa
genuen orduan eta Square Gardeneko eszenategira irtetean
publikoak sekulako harrera beroa egin zion. Lurrean eserita, Shankarrek
lehen notak atera zizkion bere instrumentu gehienentzat ezezagunari eta
entzuleek errespetu osoz jarraitu zuten maisuaren ekarpen txikia. Eta hain
txikia, minutu inguru iraun baitzuen joaldiak. Amaitzerakoan txalo eta
oihuek bete zuten esparru itxia. Hura eromena! Hain aldeko erreakzioaz jabetuta, indiarra
publikoari zuzendu zitzaion harrituta: "Zitara afinatzea horrenbeste gustatu
bazaizue, zer izango da kontzertuarekin!"
Anekdota hori behin eta berriz etorri zait burura iragan egunetan, telebista aparailuak zerbitzatu dizkigun aste santuko han eta hemengo prozesioetako espektakuluaren aurrean. Badirudi afinatzea dela pertsonalaren asmo bakarra. Kontzertua bere osotasunean ulertzea, barneratzea eta, zer esanik ez!, praktikara eramatea ariketa konplikatu eta astuna ei zaio.
Anekdota hori behin eta berriz etorri zait burura iragan egunetan, telebista aparailuak zerbitzatu dizkigun aste santuko han eta hemengo prozesioetako espektakuluaren aurrean. Badirudi afinatzea dela pertsonalaren asmo bakarra. Kontzertua bere osotasunean ulertzea, barneratzea eta, zer esanik ez!, praktikara eramatea ariketa konplikatu eta astuna ei zaio.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina