Ezagun batek galdetu zidan behin
zergatik ateratzen naizen bakarrik eguneroko nire paseoetan. Bi arrazoi eman
nizkion: alde batetik, goizeko bost t'erdietan kalera irteteko prest egon
daitezkeen oso lagun gutxi aurki nitzakeelako. Eta bigarren eta borobilena,
nahiago dudalako nire hausnarketa goiztiarretan lekukorik ez izatea. Osterantzean,
ez lirateke erosoak izango.
Lur planetatik barreneko ibilbidean nire
buruaren kontrako partidak nahiago izan ditut, tropeleko nolakotasunetara
egokituta kideen artean sor daitezkeenak baino. Nireetan ez ditut aurrera
egiteko ukondoak erabili behar. Atsegina iruditzen zaidan iturrian geratzen
naiz egarria asetzeko, multzoaren ahotsaren aginduei itxoin barik. Nik gura
dudanean, zuhaitz baten gerizpera jo dezaket gorputzaren nekeak arintzeko. Eta,
noski, etxerako bidea hartzen dut, inori azalpenik eman gabe. Labur bilduz, ez
ditut tropelak laket.
Inoiz edo inoiz, ordea, lagun
batzuen gidari gisa aritzea eskatu zait. Eta gustura ibili naiz. Baina ez dut ortodoxian ihardun; aldiz, joan nahi zuten tokira iritsi ahal izateko,
erabilitakoaz gain beste hamaika bide bazituztela adierazi diet. Buru
bezainbeste aukera, hain justu. Atsegin ditut bideak, bat ere ez karrerak, eta askatasunean dakusat garaipena.
Argazkia: JMVM
Argazkia: JMVM
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina