Hauteskunde-hitzordura hurbiltzen garen
heinean hautesle arruntoi harridura-musua modu progresiboan areagotzen zaigu,
infinituranzko joerarekin. Urteak daramazkit teoria hori frogatzen. Ez da oso
zaila. Begira: eguneroko albiste politikoei erreparatu eta ikusiko duzu zein
nolako aurpegiarekin amaitzen duzun.
Harridura, haserrea, sumindura. Sentsazio
horiek - eta gehiago- gainezkatzen naute nire baitan hautestontzirako deiaren
oihartzuna handitzen doan batera. Politikoen esanak eta, oro har, jarrera
ulertzeko zailtasunak filosofo presokratikoen teorien ontasunera heltzeko ditudanekin alderatu ohi ditut. Hauekin bezala, politikoekin ere ez dut
asmatzen noiz ari diren egiatan eta noiz didaten adarra jo nahi. Ez dakit noiz
engainatu nahi nauten - hori bai, gura barik (esango lukete eurek)- eta noiz
balizko errua mezulariari leporatu behar zaion, Grezia klasikoaren aurreneko
filosofo haiek euren transmititzaile edo interpretatzaileak izan baitzituzten,
egungo politikoek medioen konplizitatearekin jokatzen duten modura.
Azkenik, hutsaren aurrean, sumindurak itsuaraz
nazakeela ikusten ari naizenean sokratikoen multzora jotzea erabakitzen dut,
argi apur bat gehiago egingo zaidalakoan. Baina aurki konturatzen naiz
Atenaseko filosofoaren jarraitzaileen artetik sortutako egia platoniko, aristoteliko eta
enparauekin ez noala inora, politika eta demokraziaren esanahia itxuraz aldatu
baita, oso, eta inguratzen gaituen mundu politikoan ordena apur bat jartzeko
post-post-estrukturalismo batean hasi beharko genukeela pentsatzen iruditzen
zait ... edo, bestela, kartzelen sarea handitzean, ad infinitum. Ala biak?
kaka
ErantzunEzabatude
la
vaca....
behiena!
Ezabatu