Ikaragarri
itzela dugu erlijioaren izenean elkar hiltzea. Militarizazioaren garroek
erlijioaren alde iluna astintzen dutenean garrasi erdiragarria ozen altxatzen
da eta fusilek heriotza ekartzen dute giza taldera. Hori (nire) tesi bat
da, baina erlijioaren desbideraketak fusilak eskuan hartzera gonbidatzen duela
idatz liteke ere. Eta bi bideek ondorio berdinera eramango gintuzkete: hondamendira.
Dei
dezagun Egipto edo Belutxistan. Berdin dio. Erlijioaren gaineko neurriz kanpoko
erabilpenak tragedia sorrarazi du beti, ekialde, mendebal, hego edota
iparraldeko kolektibitateetan. Erlijioa gizakien inbentoa da eta horregatik
grina guztien arragoa bihurtzen dira gizon emakumeok instrumentalizatzen
ditugunean. Gerra santuak zein gurutzadak gizabanakoen ezintasunaren ezaugarri
nabarienetakoak ditugu, eta ahalmenik ezak bortizkeriaren abiapuntua gertatu
izan dira tximinoa bi oinen gainean ibiltzen hasi zen unetik, edo agian
lehenagotik ere.
Irrazionalizazioak
hondatu egiten du elkar bizitza, eta erlijioak militar izatezko muturreko
jokaerarekin nahasten direnean ekidin ezinekoa da gizarte eztanda, ez baitago
ezer irrazionalagorik jainkoaren hitza indarrez sartu nahi izatea eta,
zer esanik ez, armen bitartez arrazoia ezarri gura izatea baino.
Erlijioak gizakion arteko kohesio gai bezala ikusten dut, elkarri zor zaion begirunetik proiektatua. Osterantzean arma higuingarria bilakatzen dira. Militarren gain, berriz, aldeko ezer gutxi esan dezaket. Baina ezin dut ahaztu pertsonen berezko jokaera arbuiagarriaren seme-alabak direla. Beraz, ia nork konpontzen duen korapilo tragikoa.
Argazkia: www.latercera.com
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina